Til The End – Dark Kings

Til The End – Dark Kings

Εισαγωγικό σημείωμα ήτοι “Higher And Beyond”. Χαρακτηριστικό το riff. Θα μπορούσε να είναι Ροκ, θα μπορούσε να είναι Μέταλ, θα μπορούσε να είναι και οτιδήποτε στο ενδιάμεσο. Τα υπόλοιπα όργανα ενώνονται και μία βαρβάτη γκρούβα ξεπροβάλει. Η φωνή είναι γεμάτη γρέζι. Κάπως έτσι θα έπαιζαν οι U2, αν αντί για καθαρά είχαν γκάζια, αντί για delay και άπειρα sustain είχαν αρμονικές και αν αντί για τον Bono είχαν αυτόν εδώ τον Pono! Γιατί δίνει πολύ πόνο ο τραγουδιστής τους, παιδιά μου; Μπούκαρε μόλις πριν λίγο το σόλο και είναι θεματικό, γεμάτο και άκρως εντυπωσιακό. Είναι όλοι τους καλοί παίχτες και έχουν μπόλικες μπάντες στα βιογραφικά τους.

To επόμενο τραγούδι, το ομώνυμο του ΕΡ, έρχεται να συστηθεί και αυτό με τσαμπουκά. Το Nu Metal συναντάται με τη μοντέρνα αισθητική, μαζί με τη ματιά στο ένδοξο παρελθόν και όλο αυτό μετουσιώνεται σε καθαρό moshάτο κονταροχτύπημα. Τα παιδιά αναφέρουν εαυτούς ως Melodic Death Metal μπάντα, αλλά εγώ θεωρώ ότι είναι πολλά περισσότερα. Το ρεφρέν σε τούτο εδώ είναι ραδιοφωνικό, είναι φιλικότατο στα αυτιά και θα μπορούσαν να το έχουν γράψει οι Iced Earth σε συνεργασία με τους Paradise Lost.

Ακολουθεί το “Cemetery Trees”, το οποίο είναι επίσης mid tempo, με συμπαγή ενορχήστρωση και τα όργανα να ακούγονται πένα. O Nic Svensson (Slaves For Scores), ο έτερος κιθαρίστας της μπάντας, ο οποίος εδώ έχει παίξει και μπάσο, έχει αναλάβει την παραγωγή, τη μίξη και το mastering και έχει κάνει παπάδες! Πεντακάθαρη δουλειά, γκράντε στο άκουσμα και πραγματική κολακεία για όλα τα όργανα. Ο Κώστας Σώτος (Mystic Prophecy, Crystal Tears) παίζει καταπληκτικά θέματα και σόλο στο ευγενές εξάχορδο και οι Antony Hämäläinen (Nightrage, Armageddon) και Márton Veress (Orgy, Armageddon) απλά σπέρνουν.

Το ”Sip Of Sadness” μπαίνει με χίλια χιλιόμετρα την ώρα, προκαλεί τρελή καταστροφή για μερικά δευτερόλεπτα, μετά περνά σε μία πιο χαμηλή ταχύτητα και μετά σπάει! Καθαρές κιθάρες, μπασοτύμπανο, πλήκτρα, ψιθυριστή φωνή… Λίγο κρατά αυτό, γιατί στη συνέχεια μας περιμένουν γρέζια και γκάζια. Η ταχύτητα κατεβαίνει κι άλλο. Είναι χιτάκι τούτο εδώ; Μμμ… τα μπλαστίδια επαναφέρουν τη φασαρία κα το δεύτερο κουπλέ λειτουργεί κατ’ εικόνα και ομοίωση του πρώτου. Να το ξανακούσω μία, πριν πάμε στο παρακάτω;

“Ur Ningirsu”. Σουμέριος ηγέτης, ο οποίος κυβέρνησε είκοσι και δύο αιώνες πριν από τη γέννηση του Χριστού. Αναφέρονται δύο πρόσωπα με το αυτό όνομα, ο Ι και ο ΙΙ. Με περίπου εκατό χρόνια απόκλιση μεταξύ τους. Εδώ πρόκειται για ένα θέμα δύο λεπτών, με tribal κρούσεις και χορωδιακά φωνητικά, με τον επίλογο να οδηγεί στην ουσία σε έναν πρόλογο. Αυτόν του επιλόγου!

Το “The Sumerian” ξεχύνεται σαν πολεμική μηχανή, με τρελές δίκασες και κιθάρες που ξύνουν με τον πλέον μελωδικό τρόπο. Κοπάνημα, όλα ισχυρά στο ταμπούρο κάποια στιγμή και εδώ μιλάμε πλέον για τραγούδι ή ανταπόκριση από το μέτωπο; Μέσα σε όλα αυτά θαυμάστε και ένα μελωδικό κιθαριστικό παρέα με τα φωνητικά.

Αν αυτό είναι «απλά» το ντεμπούτο ΕΡ της μπάντας, τότε οφείλουμε και πρέπει να προετοιμαζόμαστε για μεγάλα πράγματα. Εξαιρετική τεχνική, πολύ δυνατές και δυναμικές συνθέσεις και σούπερ παραγωγή. Θεωρώ ότι το μέλλον τους ανήκει και ελπίζω οι δισκογραφικές να μην κάτσουν στ’ αυγά τους και να τσιμπήσουν άμεσα το εν λόγω. Μόνο όφελος θα έχουν. Και πώς να ακούγονται τα τραγούδια LiVE άραγε; Α, μην το ξεχάσω… Δεν σας άρεσε πολύ και εσάς, που το λογότυπο του συγκροτήματος φαίνεται σαν “TIL THE END”; Εμπνευσμένο τουλάχιστον.

Κώστας Κούλης

9/10