Still Falling – Through Time and Flesh

Still Falling – Through Time and Flesh

“ACT I: Deo Optimo Maximo”. Οι Still Falling παίρνουν τον χρόνο τους. Έχουν στη διάθεσή τους ένα κιθαριστικό που είναι και κινηματογραφικό και Doom και δασύ και Progressive. Μπαίνουν όλα τα όργανα. Οι έτερες κιθάρες σκάβουν, κόβουν και ράβουν πίσω από το θέμα. Αργό και βασανιστικό το τέμπο, με το μπασοτύμπανο να οριοθετεί την περιοχή. Θα περάσουν δύο λεπτά διανθίσεων και διαπιστευτηρίων αρτιότητας στην απόδοση. Και μετά… τα φωνητικά. Μέσα από το έρεβος και τις γαίες του άρχοντα των μυγών. Πανέξυπνα τοποθετημένα τα όργανα, με τις δίκασες να τονίζουν και τα εντυπωσιακά μετρήματα. Σε έξι χρόνους και με συνοπτικές διαδικασίες, μια και το κομμάτια εκτείνεται σε δώδεκα όγδοα, μας τελείωσαν με γκολ από τα αποδυτήρια.

Η μπάντα από την Αθήνα είχε κυκλοφορήσει το άλμπουμ “Free Of Avidya” το 2016. Για λίγο καιρό μένει εκτός σκηνής και επανέρχεται το 2023 με το single “Release The Two Ends”. Φέτος εξαπολύουν αυτό εδώ το ΕΡ. Και είμαι σίγουρος πως θα υπάρχει συνέχεια.

To “ACT II: The Fall” συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο προκάτοχός του. Τούτο εδώ είναι ακόμα πιο κινηματογραφικό και διαθέτει έναν εύθραυστο επίλογο, ο οποίος λειτουργεί σαν γέφυρα. Με το ίδιο μοτίβο εισέρχεται το “ACT III: Under The Veil”, ένα μουσικό θέμα μερικών δευτερολέπτων, αλλά τόσο λυρικό και τόσο βαθύ, που θα νομίζετε ότι κρατά καμιά ώρα. Και κάπου εκεί που νομίζουμε πως ό,τι είδους φασαρία ήταν να κάνει το βότσαλο, που πετάξαμε στη λίμνη, την έκανε, κάπου εκεί σπάει την πόρτα το “ ACT IV: Through Time And Flesh”. Καλπάζον και εκείνο, με Death φωνητικά και κιθάρες που θα μπορούσαν να τις έχουν ακόμα και Nu Metal σχήματα, με θέματα που αγκυλώνουν και παύσεις που ενθουσιάζουν.

Πάνω στο ξύλο… μία λυρική ματιά. Για μερικά δεύτερα αιωρείσαι. Και στη συνέχεια, ένα θέμα που υποστηρίζεται από κιθάρες και πλήκτρα. Σύντομα μπαίνουν τα φωνητικά στη μέση και συνεχίζουν την αφήγηση. Το άλμπουμ είναι concept και μιλά για την απομάκρυνση του ανθρώπου από… Είναι μεγάλη ιστορία. Και η μπάντα καταφέρνει να τη φέρει κοντά μας και να μας κάνει να την εμπεδώσουμε σε είκοσι λεπτά.

Είναι σπουδαίοι παίχτες όλοι τους. Είναι πολύ δυναμική η παραγωγή και όλα τα όργανα ακούγονται σύμφωνα με τις σκέψεις, προθέσεις και επιταγές της μπάντας, καθώς και εκείνες του ιδιώματος. Δεν πάνε σε μεγάλες ταχύτητες, δεν καταφεύγουν σε blast ιστορίες, δεν γεμίζουν με tutti τα θέματά τους. Είναι μεγαλοπρεπείς, έχουν τον απαραίτητο στόμφο τις μελωδίες και παραδίδουν ένα άρτια δομημένο μουσικό οικοδόμημα. Για τους φίλους του ακραίου ήχου και για εκείνους που ψάχνουν συνεχώς για καλούς μουσικούς ανεξαρτήτως ιδιώματος, αυτό το ΕΡ είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση. Καλοτάξιδο, κύριοι! Πότε με το καλό το LiVE;

Κώστας Κούλης

8/10