Paul Di’Anno’s Warhorse – Warhorse

Paul Di’Anno’s Warhorse – Warhorse

Πόσοι από εσάς θυμούνται εκείνο το απίστευτο “Rip It Up” από το “Children Of Madness”, που είχε βγάλει με τους Battlezone το 1987; Που η φωνή του έκοβε φέτες οτιδήποτε, από χρυσό μέχρι τιτάνιο και που πολλοί έλεγαν ότι «Μπα… σιγά μην είναι αυτός».Τα μυαλά σας και μια πάουντ! Τον περασμένο Απρίλιο κυκλοφόρησε ένα ΕΡ, το “Stop The War”, που λειτούργησε σαν ορεκτικό και τούτο εδώ είναι το κυρίως πιάτο. Ο Paul Andrews θα μου είναι πάντα συμπαθής. Έχω τους λόγους μου, πιστέψτε με. Και δεν έχουν να κάνουν με τους #ΜΟΝΟ. Έχουν να κάνουν με καταστάσεις που είδα με τα μάτια μου και εκεί κατάλαβα πόσο μάγκας είναι ο τύπος. Τα «υπόλοιπα» τα συζητάμε όσο θέλετε και όπου θέλετε.

Οι Κροάτες κιθαρίστες Hrvoje Madiraca και Ante Pupačić Pupi ένωσαν τις δυνάμεις τους με τον Άγγλο μουσικό και ηχογράφησαν οκτώ τραγούδια. Το εναρκτήριο, “Warhorse”, ξεκινάει με ένα κιθαριστικό μάλλον Priestικό – ίσως οι Βαλκάνιοι παίχτες να είναι οπαδοί του Metal God και της ομαδάρας του – διαθέτει ένα πολύ όμορφο θέμα και ο Di’Anno στέκεται με σθένος και πάθος. Δοκιμάζει και μερικά Punkικα κατά διαστήματα, αλλά στηρίζει το τραγούδι και το γρέζι του είναι ερωτεύσιμο. Ακολουθεί το “Get Get Ready”, με την Heavy Rock αρματωσιά του και τον Paul να τραγουδάει με τρελό γρέζι και να αναμιγνύει AC/DC, Accept, Priest, ακόμα και Saxon και να βγάζει ένα απολαυστικό ηχητικό αποτέλεσμα. Οι κιθάρες σκοτώνουν! Είναι παιχταράδες και δεν το κρύβουν.

To “Go” θυμίζει κάτι από Suicidal Tendencies με Macky Pup, όσον αφορά τη φωνή τουλάχιστον, γιατί οι κιθάρες έχουν άλλη γνώμη. Τι ηχάρα είναι αυτή που έχουν τα εξάχορδα, τζάνεμ; Γενικά η παραγωγή είναι βαρβάτη και δίνει τον χώρο που πρέπει. Επόμενο στη σειρά το “Stop The War”, το οποίο είναι μεν mid tempo, οι κιθάρες όμως το τρέχουν όπως επιθυμούν. Ο PDA προσφέρει αξιοπρεπέστατα φωνητικά και θυμίζει εποχές τελών δεκαετίας ογδόντα. Αποφεύγει το γρέζι κάποια στιγμή και μας κάνει να αναπολούμε. Το “The Doubt Within” θα μπορούσε να το τραγουδάει ο… Hetfield! Το κουπλέ είναι στα μέτρα και τα μοτίβα του, αλλά το τραγούδι δεν μένει εκεί και μετατρέπεται σε υμνικό, με ρεφρέν που ξεσηκώνει και “Hey-hey” που έχουν σκοπό να μαζέψουν πολλές υψωμένες γροθιές.

“Here Comes The Night” και πάρτε μια σινεματική εισαγωγή, έτσι για να δείτε ότι οι Κροάτες είναι μούρες και δεν αστειεύονται καθόλου. Μπούκα με γκάζια και μπασοτύμπανο μπετόν αρμέ. Εισέρχεται και ο Paul, εντελώς γρεζάτος. Και πριν από το ρεφρέν… Αυτά που δοκιμάζουν οι κιθαρίστες θα σας θυμίσουν κάτι από “The Trooper”, κάτι από “Transylvania”, κάτι από Thin Lizzy ίσως… Μερικά δεύτερα κρατούν όλα αυτά, αλλά καταφέρνουν να μας ταρακουνήσουν από τις θέσεις μας. «Τι ήταν τώρα αυτό που άκουσα»;

Συνέχεια με μία διασκευή στο πασίγνωστο “Tequila” των The Champs, με τους Κροάτες να το διασκεδάζουν αφάνταστα και τον Di’Anno να βρυχάται και να γκαρίζει “Tequillaaaaaaaaaaa” και μάλλον να το διασκεδάζει και εκείνος. Καλά, ενώ παίζουν πετούν διάφορα riff και σολάρουν, αλλά η ουσία είναι ότι ακούς, το κουνάς και περνάς καλά. Το “Forever Bound” είναι μπαλαντοειδές, είναι μια καλή ευκαιρία να δείξουν ότι είναι και εδώ παρόντες. Καλά, βλακείες γράφω, διαγράφετε χωρίς να το σκεφτείτε δύο φορές. Η μπάντα εισβάλει και το κομμάτι γίνεται heavy a.f., με τις κιθάρες να πηγαίνουν τακατάν τακατάν και τις φωνές να κορυφώνουν με «Ωωωω». Μπορεί και το καλύτερο σημείο του άλμπουμ. Ένα λεπτό… Ρε μούτρα! Τι πήγατε να περάσετε εδώ; Κάτι από “Brave New World”; ETCI!

Έχει κι άλλη διασκευή το δισκάκι; Ε, φυσικά και έχει. Πάρετε εδώ μία διατριβή στο “Precious” των Depeche Mode και αφεθείτε. Ο Di’Anno μεταμορφώνεται και αποδίδει κάνοντας σοφή χρήση γρεζιού και κεφιού. Πολύ γλυκιά στιγμή, πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση και επιλογή. Έτσι κι αλλιώς, θεωρώ ότι σχεδόν όλα τα τραγούδια των τεράστιων DM μπορούν να γίνουν άνετα Μέταλ. Το άλμπουμ κλείνει με το “Going Home” και εκείνο το riff στο “Here Come The Night” δεν το χρησιμοποιήσαμε πολύ, έτσι; Καλά κάνατε, μάγκες, το καλπάζον 12/8 του κομματιού το θέλει το θεματικό εκείνο. Γιατί έχω την εντύπωση ότι με αυτό θα ανοίγουν τα LiVE τους και όχι με το πολεμάλογο; Καλά, εδώ είστε και εδώ θα είμαστε. Στο κάγκελο κοντά, να περάσουμε όμορφα. It’s coming home!

Κώστας Κούλης

8/10