Old Machines -The Cycles of Extinction

Old Machines – Cycles of Extinction

Ένα ακόμη ντεμπούτο κυκλοφορίας άλμπουμ είναι προ των πυλών. Αυτή τη φορά θα δούμε τους Αμερικάνους Old Machines οι οποίοι με το άλμπουμ τους, το “The Cycles of Extinction”, μας συστήνονται, αφήνοντας πολλές υποσχέσεις για το επικείμενο μουσικό αποτύπωμα τους στον χώρου του metal! Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο τους είναι η ανάμιξη πολλών ειδών μεταξύ τους, thrash, death, black και power, αλλά και πολλών θεματικών όπως βιντεοπαιχνίδια και επιστημονική φαντασία. Αποτέλεσμα; Μια απόκρυφη και επική ιστορία του σύμπαντος, που πλέον ανάγεται σε “θρύλο”, δύο δισεκατομμύρια χρόνια πριν το δικό μας παρόν, με θέμα έναν κύκλο υπαρξιακής αυτοκαταστροφής! Πάμε να δούμε λοιπόν το ” The Cycles of Extinction”, το οποίο σύμφωνα με την ίδια μπάντα συνοπτικά θεωρείται και ως Extreme Cosmic Metal!

Ξεκινάμε με το “Twilight of the Old Gods, and the Dawning of the First”. Αρχίζουμε με μια αρκετά ατμοσφαιρική και ταξιδιωτική εισαγωγή, η οποία είναι παράλληλα εμποτισμένη με ένα στοιχειωμένο τόνο χάρη στη χρήση πλήκτρων. Είναι το πιο μεγάλο κομμάτι σε χρονική διάρκεια. Σταδιακά ο τόνος αρχίζει να γίνεται πιο έντονος και να μπαίνει η ενορχήστρωση στην εξίσωση. Τα ντραμς παίρνουν φωτιά με ορχηστρικά φωνητικά να παίζουν στο background. Το κομμάτι είναι αρκετά σκοτεινό αναμεμιγμένο με στοιχεία από sci – fi και symphonic. Σε κολλάει άμεσα να το ακούσεις καθώς είναι παράλληλα και περιπετειώδες, με τον ρυθμό να είναι σταθερό. Η ιστορία έχει να κάνει με την επίκληση για αναγέννηση αρχαίων λεβιάθαν και την ανάδυση μιας νοητής αστρικής τεχνητής νοημοσύνης η οποία εκκινεί τον πρώτο τελετουργικό κύκλο αφανισμού!

Προχωράμε με το “Cycles of Extinction”.  Εδώ έχουμε αφηγηματική εισαγωγή με χρήση synths παράλληλα να υφίσταται. Ο ρυθμός διατηρείται σταθερός, αν και αυξάνει λίγο τη ταχύτητα η μπάντα. Τα φωνητικά του Gary Reavis έχουν αυτό το αγαπημένο μου σκοτεινό βάθος σε κάποια σημεία. Πρόκειται για ένα ωραίο μίγμα symphonic με τον ωμό ήχο του black metal, ενώ θεωρώ και ωραία τη χρήση των πλήκτρων στο τέλος. Θεματική του κομματιού αυτού αποτελεί η εξάλειψη της εξελιγμένης ζωής από την κακόβουλη τεχνητή νοημοσύνη μέσω των τεχνολογικών τερατουργημάτων που βρίσκονται υπό τον έλεγχο της.

Έπεται το “Extinguishing the Light of the Preludian Empire (Upon the Apex of their Glory)”. Έχουμε μια δυναμική εισαγωγή, ενώ το κομμάτι σε γενικές γραμμές είναι τεχνικό αλλά και πομπώδες. Είναι επίσης επικό αρκετά και έχει ωραία περάσματα η κιθάρα η οποία συνδυάζεται με τα πλήκτρα πολύ καλά. Ο ήχος του κομματιού είναι πυκνός και έντονος. Οι Old Machines εδώ αναφέρονται στην πτώση του πιο ισχυρού πολιτισμού που υπήρξε ποτέ, ο οποίος έγινε κοσμική σκόνη από τις αστρικές μηχανές πολέμου.

Φτάνουμε στα μέσα αυτής της μουσικής αφήγησης. Σε αυτό το σημείο βρίσκουμε το “Dark Space and Beyond – The Continuing of the Evolution of the Final Cycle”. Σε αυτό το κομμάτι παρατηρούμε μια πολύ tech και sci – fi εισαγωγή, μπορείς να πεις ότι νιώθεις πως βρίσκεσαι ήδη στο σύμπαν και ταξιδεύεις βλέποντας τα μαγευτικά άστρα και τα νεφελώματα να απλώνονται μπροστά στη ματιά σου. Το αγαπημένο μου κομμάτι θα έλεγα για μένα μέχρι στιγμής. Αυτό το ιντερλούδιο, σύμφωνα με την μπάντα, λειτουργεί ως ενδιάμεσος σταθμός  από τον έναν κύκλο αφανισμού στον επόμενο. Η ανθρωπότητα δεν έχει γεννηθεί ακόμα, ενώ άλλες μορφές εξωγήινης ζωής που ξεκίνησαν να εξερευνούν τα άστρα περιμένουν την δική τους ακμή.

Έπειτα από αυτό το ιντερλούδιο ακούμε το “Crescendo of Carnage- Warsong of the Singing Swarm (Swarm Wars I)”. Στο τραγούδι αυτό θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε μια πιο άγρια σε σύγκριση με τα προηγούμενα κομμάτια αρχή. Έχουμε μια αρκετά δυναμική και καταιγιστική ενορχήστρωση με τα φωνητικά του Reavis να ενισχύουν την πολεμοχαρή αύρα στο κομμάτι. Ο ρυθμός εδώ είναι γρήγορος και τραχύς όσο και όσο, με τα εφέ να δίνουν ταυτόχρονα ένα σασπένς που σε κρατά σε εγρήγορση θυμίζοντας έντονα video game. Εδώ ενεργοποιείται ο δεύτερος κύκλος αφανισμού, όπου εντομοειδείς τρόμοι επιτίθενται, με τους άλλους πολιτισμούς να ενεργοποιούν για να αντεπιτεθούν τους Ακτινοβόλους Ήλιους, οι οποίοι είναι τροποποιημένοι γενετικά πολεμιστές για να αντισταθμίσουν την σφοδρότητα του εχθρού.

Οδεύουμε προς το έκτο κομμάτι του άλμπουμ, το “The Sundering of the Irradiated Suns, and the Rebellion Sparked by the Gene-Plague”: Η καλύτερη εισαγωγή για μένα από όλα τα κομμάτια ενώ αγαπώ την εκτέλεση του ντράμερ Chris Craven εδώ πάρα πολύ. Επίσης το κομμάτι είναι για φουλ headbanging. Αυτά εν ολίγοις περί των τεχνικών! Το κομμάτι αποτελεί συνέχεια του πέμπτου και μιλά για την ιστορία των Ακτινοβόλων Ήλιων μετά τον πόλεμο των πολιτισμών με τα εντομοειδή. Παρότι κέρδισαν οι πολιτισμοί το κόστος της νίκης ήταν ότι η ανεξέλεγκτη αναπαραγωγή και η αιμοβορία τους προκάλεσαν μια γονιδιακή πανώλη. Πλέον στείροι και διασπασμένοι οι Ακτινοβόλοι Ήλιοι γίνονται θανάσιμοι μισθοφόροι, επιδιώκοντας να ανακτήσουν την παλαιά δόξα τους.

Κοντεύουμε προς το τέλος, συναντώντας το “They are Legion – The Tragic Exodus of the Veiled Creators”: Συνεχίζεται να διατηρείται η επική sci fi εισαγωγή. Η ενορχήστρωση είναι πολύ ωραία και εδώ,  με το κομμάτι να είναι ταχύ και ευέλικτο, βάζοντας σε στο κλίμα και δίνοντας σου την εικόνα που ακριβώς θέλουν οι Old Machines. Ενώ τα περίτεχνα solo της κιθάρας σε συνδυασμό με τα πλήκτρα δίνουν ουσιαστικά έναν δαιδαλώδη και πολυποίκιλο ήχο θα έλεγα. Η μπάντα εδώ μιλά για μια μακρινή αυτοκρατορία η οποία κατέρρευσε από την ίδια της την τεχνητή νοημοσύνη. Κάποτε αυτός ο πολιτισμός ευημερούσε μέσω της βιομηχανίας, πλέον προσπαθεί να καταστρέψει ό,τι έχτισε, αλλά τελικά η εξεγερθείσα δημιουργία του τον οδήγησε στην εξορία. Το πρώτο μισό του κομματιού θεματικά απεικονίζει μια υπό κατάρρευση μητρόπολη ενώ το δεύτερο ακολουθεί τον ηττημένο στόλο που περιπλανιέται στα άστρα, με ένα θρηνητικό τσέμπαλο να ξεθωριάζει στην σιωπή.

Ολοκληρώνουμε την περιήγηση μας με το “Glory to the Terrans of the First Contact War”: Έχουμε και εδώ μια στομφώδη εισαγωγή. Κλείνει γενικά πολύ ωραία το άλμπουμ εδώ καθώς πρόκειται για ένα ταχυδυναμικό και τεχνικό κομμάτι επίσης. Συνοπτικά μπορούμε να πούμε ότι φτάνει ο ήχος στα βάθη της ψυχής σου, ενόσω ταξιδεύεις επικά με ταχύτητα φωτός , με το συμφωνικό στοιχείο να υφίσταται ακλόνητα. Το κομμάτι μιλά για την ανάδυση της ανθρωπότητας από την αυτοκαταστροφή στο γαλαξιακό προσκήνιο. Έχοντας ανακαλύψει προϊστορικά χαλάσματα στον πλανήτη Άρη οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τον διχασμό τους και επιδιώκουν την ενότητα η οποία πηγάζει από την αρχαία τεχνολογία. Η πρώτη εξωγήινη επαφή καταλήγει σε έναν σκληρό πόλεμο αλλά μέσω της ανθεκτικότητας και της καινοτομίας η ανθρωπότητα θριαμβεύει.

Το “The Cycles of Extinction” πρόκειται για μια κολοσσιαία και μονολιθική δημιουργία η οποία, παρά τις πάμπολλες και διαφορετικές επιρροές της, τεχνικά και στιχουργικά, είναι συνθετικά και ρυθμικά συμπαγής. Οι Old Machines με μπόλικη διάθεση παρέχουν όχι μόνο μέσω αυτού του άλμπουμ ένα αρκετά ενδιαφέρον και καινοτόμο ηχόχρωμα αλλά και μια ολοκληρωμένη επική ιστορία τρόμου και επιστημονικής φαντασίας από πίσω με συμβολικά ρεαλιστικές υποδηλώσεις ∙ και αυτό για μένα είναι κάτι το εξαιρετικό! Εύχομαι το άλμπουμ των Αμερικάνων να τα πάει περίφημα!

Μιχάλης  “Scholasticus” Αντωνόπουλος 

9/10