Melinoë – Saffron Cloaked Nymph

Melinoë – Saffron Cloaked Nymph

Αρχικά να αναφέρω πως είναι εξαιρετικά παρήγορο το γεγονός ότι οι νέοι Έλληνες καλλιτέχνες ψάχνουν την ελληνική μυθολογία – και όχι μόνο – για να βρουν ονόματα για μπάντες, τίτλους δίσκων και λοιπές «βαφτίσεις». Η Μηλινόη, η θεότητα που φέρνει τους εφιάλτες και την τρέλα, η κόρη του Δία (ή του Πλούτωνα) και της Περσεφόνης, το ον με το ασπρόμαυρο δέρμα – ένεκα της ένωσης του ουρανού με τη γη – και το όνομα της ολοκαίνουργιας αυτής μπάντας, που λίγο καιρό πριν κυκλοφόρησε το πρώτο της πνευματικό τέκνο, ένα ΕΡ πέντε τραγουδιών.

Εισαγωγή με το “To The Gallows”, με ατμοσφαιρικό μπάσιμο, ήχους από τη Φύση και παράλληλες πινελιές πλήκτρων και χορδών… μέχρι να δώσει τέσσερα το hi-hat. Death/Black Metal μοτίβα, σε μέτρο 12/8, που στο κουπλέ αλλάζουν σε 4/4 και απαρτίζονται από κτηνώδη Death φωνητικά, κιθάρες που κινούνται στα όρια Death και Black και τύμπανα που χρωματίζουν κατά βούληση. Οι αλλαγές στο μέτρο εξυπηρετούν τη δομή του κομματιού. Και ακούστε τις κιθάρες στα τελειώματα, τι όμορφα θέματα που περνούν. Να συμπληρώσουμε εδώ ότι κατά διαστήματα ακούμε ουράνιες φωνητικές γραμμές (Dess, Terpsithea), που προσδίδουν έναν λυρισμό που στην τελική τον αποζητούν οι ίδιοι οι δημιουργοί.

Καμπάνες, παιδικές φωνές και το “The Murderess” εξαπολύεται, μέσα από κιθαριστικά θέματα και mid tempo ακολουθίες, μέχρι να έλθουν τα μπλαστίδια. Φλερτ με το Black Metal, αλλαγή ταχυτήτων και doomαριστό Death περιβάλλον, με τις δίκασες να γεμίζουν κάθε συχνότητα, ανάμεσα στα έγχορδα. H παραγωγή, η μίξη και το mastering, ανήκουν στην κυρία Γεωργία Άλμα, η οποία είναι και η κιθαρίστα της μπάντας και θα πρέπει να πούμε ότι κολακεύουν τις προθέσεις και τη μουσική πρόταση του σχήματος.

«Την Μηλινόη καλώ, την χθόνια νύμφη, την κροκόπεπλη, που γέννησε στις προχόες του Κωκυτού με τα λέκτρα του Κρόνιου Ζηνός την σεμνή Περσεφόνη. Η οποία όταν ψευσθείς ο Πλούτωνας μίχθηκε με δόλιες απάτες, με την ψυχή της Περσεφόνης έσπασε τη δισώματη χροιά, αυτή που στέλνει μανία στους θνητούς με αέρινα φαντάσματα, που εκπροφαίνει τύπο μόρφης με αλλόκοτες ιδέες, που άλλοτε είναι προφανείς και άλλοτε σκοτινή, νυχαυγής, ενάντιες έφοδοι κατά την ζοφοειδή νύκτα. Αλλά θεά, σε λίτομαι, βασίλισσα των καταχθονίων, να εκπέμπεις τον οίστρο της ψυχής στα τέρματα της γαίας, φανερώνοντας ευμενές ευίερο πρόσωπο στους μύστες.»

Ο πρόλογος του ομώνυμου τραγουδιού του ΕΡ. Στη συνέχεια… αργό τέμπο, με επική χροιά, το alter ego του Doom, με τα φωνητικά να είναι οχετικά και ανίερα, να αλλάζουν συχνότητες και ύφος και να προσθέτουν θεατρικότητα στη σύνθεση. Τα τύμπανα τρέχουν το ρυθμικό, με μπότες και ταμπούρο να πυροβολούν κατά ριπάς και στη συνέχεια με πιστόλι. Ο Ορφικός ύμνος Μηλινόης (θυμιάματα αρώματα), στο κόσκινο της μπάντας. Ακολουθεί το “Goddess Rán”, με mid tempo μπάσιμο, το οποίο όμως είναι νευρώδες και αρχοντικό, ενώ, τις αμέσως επόμενες στιγμές, όλα τα χτυπήματα στο ταμπούρο είναι 2/2 και στο καπάκι ξεκινά ένας blast-o-πόλεμος, που θα οδηγήσει και πάλι σε straight 4/4 τέμπο. Και ξανά όλα ισχυρά στο ταμπούρο. Δεν μας αφήνουν σε χλωρό κλαρί, έτσι; Όσο για τη θεά Ραν, πρόκειται για θεά της Σκανδιναβικής μυθολογίας και μάλιστα για την όχι και τόσο καλή θεότητα των θαλασσών και των νερών.

Δεν θα αναφερθώ σε επιρροές, μια και τα παιδιά κουβαλάνε μεν τα δικά τους, έχουν βαλθεί όμως να χτίσουν το προσωπικό τους περιβάλλον, να αφήσουν το δικό τους μουσικό αποτύπωμα σαν γκρουπ. Και το επιτυγχάνουν, χάρη στις ιδέες και την ενορχήστρωση.

Επίλογος με το “Erinyes”, με το χαρακτηριστικό riff στην αρχή του και το μπάσιμο των οργάνων στη συνέχεια. Αργά και μετά πιο γρήγορα. Κοπάνημα στο κουπλέ. Το ταμπούρο καταπονείται. Οι κιθάρες μένουν μόνες τους, το μπάσο χρωματίζει και τα τύμπανα χτίζουν ένα λυρικό περιβάλλον. Το νέο αυτό συγκρότημα έχει κερδίσει ήδη τον σεβασμό μας και από τώρα περιμένουμε το πρώτο full length. Ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδο το ΕΡ και κάθε επιτυχία στα παιδιά!

Κώστας Κούλης

7/10