Lothlöryen – …of Bards and Madmen [reimagined]

Lothlöryen – …of Bards and Madmen [reimagined]

Είκοσι χρόνια μετά την debut κυκλοφορία τους “…of Bards and Madmen”, οι Lothlöryen αποφάσισαν φέτος να το κυκλοφορήσουν ξανά με πιο ώριμες ρίζες. Δεν είναι απλά μια νέα ηχογράφηση όπως λένε και οι ίδιοι αλλά μια διαφορετική οσμή της πρώτης τους κυκλοφορίας με αλλαγμένους στίχους και μουσικά θέματα. Η ένταση είναι πιο σκοτεινή και αυτό θέλουν και με το νέο εξώφυλλο.

Περπατώντας κάπου  στην Μέση Γη βρίσκεσαι μπροστά από ένα ποτοπωλείο, ταβερνείο; Εγώ θα το πω μπαρ και σε όποιον αρέσει. Μέσα είναι κάτι τύποι σαφώς περίεργα ντυμένοι και με το “Welvcome” μας καλωσορίζουν στο κουτούκι τους.

Φτιάξατε εικόνα; Ωραία, πάμε τώρα στο “The Bards´Alliance”. Έχει μαζευτεί κόσμος για την συναυλία, χόμπιτ, ξωτικά, νάνοι και άνθρωποι που συνωστίζονται να ακούσουν τις folk metal μελωδίες και την γάργαρη φωνή του Daniel Felipe.

Επικά ξεκινά και το “Moriality”. Riffs που σκορπούν ένταση και παραδοσιακό δυναμισμό αφήνοντας μια απίστευτη αίσθηση. Όσο και αν οι στίχοι έχουν μια μελαγχολική χροιά το σύνολο μουσικής και φωνής σε αφήνουν να χωθείς σε ένα υπέρμετρο ταξίδι μεσαιωνικής απόχρωσης.

Οπερετικό, θεατράλε το “AnotherTale” με μελαγχολικές αύρες που όμως δίνουν δύναμη και ένταση στον ακροατή.

Μπαίνει το “The Dark Flames (Of Madness Queen)” και πραγματικά θαμπώνω από την ομορφιά, την τραχιά, αγυάλιστη folk κουλτούρα και τον τρόπο που ωθεί το μυαλό μου να φτιάξω σκηνικό, ήρωες και να σκηνοθετήσω μην σας πω ότι ακούω. Το λάτρεψα και θα το ξαναβάλω να παίξει. Τα σολαρίσματα παίρνουν φωτιά, δεν μένει τίποτα όρθιο όταν η φωνή αγριεύει.

Κάποια μέρα “Someday”  ο πόνος μπορεί αν συνεχίζεται, το παρελθόν να σε τραβά πίσω αλλά υπάρχει εκείνη η στιγμή που κλείνεις τα μάτια, αφουγκράζεσαι και αποζητάς κάτι άλλο και εκείνο έρχεται, τίποτα πια δεν μπορεί να σε σταματήσει. Οι στίχοι είναι καταλυτικοί. Θα σου δώσουν την δύναμη να αποτάξεις όλα όσα σε κρατούν και δεν σε αφήνουν να πετάξεις λαμπερός και ελεύθερος. Η μουσική κλείνει μέσα της τόσο συναίσθημα και χάρη που σε μαγνητίζει.

Όταν μπαίνει το “Ruins of Fantasy” πλοηγείς σε άλλους γαλαξίες πάντα κοντινούς της Μέσης Γης αλλά σε πιο μεταλλικά επίπεδα. O Βάρδος Daniel δεσπόζει παρέα με τα ανελέητα κιθαριστικά που διογκώνουν όλο το αποτέλεσμα. Τα τύμπανα αλυχτούν αλλά σαν καλά δαιμόνια στηρίζουν το όνειρο που παίρνει σάρκα και οστά.

Αφιερωμένο σε όλα μα όλα τα ξωτικά το “Elfic” αφήνει τις καλύτερες των εντυπώσεων με το ραφιναρισμένο ήχο του. Θα γινόταν μεγάλος χαμός αν τούτο εδώ έβγαινε σε θέατρα με τα ανάλογα σκηνικά και κοστούμια. Θα ξαναζούσαμε στιγμές Άρχοντα και βάλε. Το ξέρω πως είναι πολύ δύσκολο εγχείρημα αλλά πιστεύω πως θα μπορούσε να στηριχθεί από τους φαν του είδους σε όλο τον πλανήτη. Άσε που θα ερχόταν και η θείτσα από το Κολωνάκιον διότι θα θέλει να είναι σε όλα μέσα. Οι εντάσεις συνεχίζονται και στο μεσαιωνικό “There and Back Again”.  Έχω χωθεί κάπου δίπλα στον Γκάνταλφ και δεν ξεκολλάω. Τι τραγουδάρα είναι αυτή αναφωνώ  και με κοιτούν όλοι στο καπηλειό. Σεμνά μου λέει ο Μίθραντιρ και κάνω πως δεν ακούω.

Τίτλοι τέλους με το  “Namärie” να σου αφήνει μια μελένια γεύση. Πείτε μου τώρα αλήθεια γιατί οι Βραζιλιάνοι δεν έχουν πάρει την θέση που τους αξίζει; Ποτέ δεν είναι αργά και εδώ είμαστε να κάνουμε και επόμενες κουβέντες για το τεράστιο τάλαντο αυτών των παιδιών.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

9,5/10