Συνέντευξη με την Ιωάννα Γαλάνη των Passengers In Panic

Σήμερα έχουμε την τιμή να έχουμε μαζί μας για μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης τους Αθηναίους folk/prog heavy metallers Passengers in Panic οι οποίοι εδώ και κάποια χρόνια από την ίδρυση τους το 2019 έχουν αρχίσει με το δικό τους ξεχωριστό και διακριτό ηχόχρωμα να χτίζουν το δικό τους όνομα στην εγχώρια ελληνική και στην διεθνή σκηνή του metal και πιο συγκεκριμένα την frontwoman τους, την Ιωάννα Γαλάνη που θα θέλαμε επίσης να καλωσορίσουμε!

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που βρίσκεστε μαζί μας για αυτή την συζήτηση. Καταρχάς θα ήθελα να ρωτήσω το εξής: πώς, πότε αλλά και από ποιους σχηματίστηκε η μπάντα;

Εμείς ευχαριστούμε και χαρά μας να είμαστε στην όμορφη παρέα σας! Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η μπάντα δημιουργήθηκε τέλη του 2019 από τον Λευτέρη Χρήστου, τον μέχρι και σήμερα μπασίστα της μπάντας και την Ιωάννα Χριστοδούλου, την τότε τραγουδίστρια της μπάντας που έγραψε και τον παρθενικό δίσκο. Η μπάντα δημιουργήθηκε κάτω υπό αρκετά δύσκολες συγκυρίες και συνθήκες και χωρίς καμία αμφιβολία επηρεάστηκε από την παγκόσμια πανδημία και κρίση που ακολούθησε το τότε χρονικό διάστημα. Παρόλα αυτά, αποτέλεσε το μουσικό όραμα του Λευτέρη και η ευκαιρία που έψαχνε για να πειραματιστεί με τον metal ήχο και την ελληνική παράδοση. Ο ένας πειραματισμός έφερε τον άλλον και μετά από κάποιες εσωτερικές αλλαγές στον πυρήνα της μπάντας, οι Passengers In Panic πήραν σάρκα και οστά.

 Ως συνέχεια της ερώτησης θα ήθελα επιπροσθέτως να ρωτήσω το εξής… πώς προέκυψε η ονομασία σας;

Ο Λευτέρης ως γνωστόν είναι λάτρης του σινεμά. Δεν μας αφήνει σε ησυχία και συνέχεια έχει να προτείνει άπειρες ταινίες από κάθε είδος. Τότε μόλις είχε παρακολουθήσει την ταινία “Passengers”. Αυτό που έλειπε ήταν το “In Panic”, προσδιορισμός που ταίριαξε απόλυτα και ο λόγος η τεράστια φοβία της πλειοψηφίας των μελών της μπάντας με τα αεροπλάνα. Για να πειστεί κανείς αρκεί να καθόταν δίπλα μας όταν πηγαίναμε πριν λίγες εβδομάδες στις Βρυξέλλες.

Παίζετε ένα ιδιαίτερο μείγμα heavy, folk και prog. Θα μπορούσατε να μοιραστείτε μαζί
μας τις μουσικές επιρροές σας αλλά και τις πηγές σας για τη στιχουργική
θεματολογία σας;

Ο καθένας μας έχει ποικίλα και διαφορετικά ακούσματα κάτι το οποίο επηρεάζει και καθορίζει και την ταυτότητα της μπάντας. Πάντα υπάρχει χώρος για νέους πειραματισμούς και νέες επιρροές είτε από τον metal ήχο είτε από τον παραδοσιακό ήχο. Παραδείγματος χάριν, εγώ μεγάλωσα ακούγοντας κρητική μουσική και metal. Σίγουρο είναι ένα, όλοι μας αγαπάμε την παραδοσιακή μουσική και τους Iron Maiden. Η μουσική μας αποτελεί έναν τρόπο έκφρασης συναισθημάτων και σκέψεων που πιθανότατα δεν είναι εύκολο να αποτυπωθούν με κάποιον άλλον διαφορετικό τρόπο. Αντλούμε έμπνευση από οτιδήποτε μας αγγίζει, μας συγκινεί και έχουμε την ανάγκη να μιλήσουμε ανοιχτά για αυτό. Η έμπνευση μας έχει αφετηρία ζητήματα κοινωνικού περιεχομένου, αλλά από κει και πέρα θέλουμε να αναδείξουμε και τις συνέπειες όλων αυτών και πολλών ακόμα στον ψυχισμό του ίδιου του ατόμου. Θέλουμε να μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα ασφαλές καταφύγιο για όλους.

Τι προκλήσεις αντιμετωπίζει μία νέα μπάντα στην προσπάθειά της να ξεχωρίσει σε μια σκηνή με τόσο μεγάλη ιστορία;

Οι αντιξοότητες που καλείται να αντιμετωπίσει ένας νέος καλλιτέχνης, ειδικά σε μια σκηνή με τόσο μεγάλη ιστορία και ήδη καθιερωμένα ονόματα, δεν περιγράφονται απλώς με τη λέξη “πολλές”. Συνήθως, ένας νέος μουσικός είναι πολυεργαλείο: από τη διαχείριση των social media, την παραγωγή και την ηχογράφηση, μέχρι την προώθηση, το booking και τη διανομή. Για να ξεχωρίσεις, δεν αρκεί μόνο να έχεις καλό υλικό, πρέπει να μάθεις να κινείσαι σε ένα ψηφιακό περιβάλλον που αλλάζει συνεχώς, να κατανοήσεις πώς λειτουργούν πλατφόρμες, όπως το YouTube και το
Spotify, και να χτίσεις μια παρουσία που θα έχει άμεση επαφή με τον κόσμο, χωρίς ποτέ να είσαι βέβαιος για το αν και πότε θα υπάρξει ανταπόκριση. Κι αυτό από μόνο του είναι μια μεγάλη ψυχολογική και πρακτική πρόκληση.

Αν έπρεπε να επιλέξετε μόνο τρία τραγούδια σας για να συστηθείτε σε κάποιον που δεν σας ξέρει, ποια θα ήταν;

Σίγουρα αν αναρωτιέται κάποιος, τι εστί Passengers In Panic οπωσδήποτε πρέπει να ακούσει τον Καϊξή, την διασκευή α λα Passengers In Panic αυτού του εμβληματικού ρεμπέτικου κομματιού, το Siren’s Call με ένα από τα πιο πειραματικά παραδοσιακά κλεισίματα που έχουμε επιχειρήσει, αλλά δεν θα μπορούσα να παραλείψω και το Shipwreck από τον πρώτο ομότιτλο δίσκο με εξίσου έντονο το παραδοσιακό, αλλά και το heavy στοιχείο.

Σας έχει τύχει ποτέ να σκεφτείτε ότι ένα κομμάτι σας θα μπορούσε να είναι
soundtrack σε κάποια σκηνή ταινίας; Αν ναι, ποια;

Και ποιος δεν το έχει σκεφτεί από εμάς τους τέσσερις (αν πει το αντίθετο, σίγουρα λέει ψέματα); Θα απαντούσαμε όλοι ομόφωνα και ταυτόχρονα χωρίς καμία δεύτερη σκέψη το How To Breathe. Το δύσκολο σκέλος της ερώτησης είναι σε ποια ταινία. Θα πάρω, λοιπόν, την πρωτοβουλία και θα απαντήσω οποιαδήποτε σκηνή από την αγαπημένη ταινία “Passengers”. Πρέπει να τιμήσουμε με κάποιο τρόπο την ταινία που ενέπνευσε και καθόρισε το όνομα της μπάντας μας!

Επόμενη θεματική… Η διαδικασία δημιουργίας ενός άλμπουμ. Προτού φτάσετε στο στούντιο για την ηχογράφηση των κομματιών σας, ποια δημιουργική φάση ακολουθείτε, αν είναι κάποια συγκεκριμένη;

Χωρίς αμφιβολία, ιδέες για νέα κομμάτια έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις, ξεπηδάνε από το μυαλό σου σε ανύποπτο χρόνο είτε βρίσκεσαι στη διαδικασία δημιουργίας ενός δίσκου είτε όχι. Μαζευόμαστε όλοι μαζί, γράφουμε και σταδιακά μετά από ακροάσεις του υλικού και αναλόγως με το μουσικό όραμα που υπάρχει γύρω από μια συγκεκριμένη ιδέα καταλήγουμε στα κομμάτια με τα οποία θα καταπιαστούμε και θα αποτελέσουν τον κεντρικό πυλώνα του δίσκου μας. Περνάμε πολλές ώρες οι τέσσερις μας, γιατί σίγουρα τέσσερα μυαλά είναι καλύτερα από ένα. Ο Λευτέρης συνήθως μας φέρνει τον σκελετό ενός κομματιού και μετά η Λέλα, ο Φοίβος και εγώ δοκιμάζουμε περαιτέρω κάποιες ιδέες. Αφιερώνουμε πολύ χρόνο ο ένας με τον άλλον και κάπως έτσι ο ένας συμπληρώνει τον άλλον σε αυτή τη δημιουργική διαδικασία. Εξυπακούεται πως όταν τα κομμάτια βρίσκονται σε τόσο πρωταρχικό στάδιο μορφής δοκιμάζουμε διάφορα παραδοσιακά όργανα για να δούμε τι ταιριάζει περισσότερο αναλόγως με το ύφος που θέλουμε να δώσουμε!

 Συχνά λέμε ότι ένα άλμπουμ είναι φωτογραφία μιας εποχής. Αν έπρεπε να περιγράψετε με τρεις λέξεις την “ψυχολογία” που κουβαλούσατε όταν γράφατε το πρώτο άλμπουμ και με τρεις λέξεις για το δεύτερο, ποιες θα ήταν;

Μια δημιουργική έκφραση και αποτύπωση αντικατοπτρίζει μια έκφανση της εποχής που ζούμε (και επιβιώνουμε). Όπως προκύπτει, η καθημερινότητα μας πλέον μας δημιουργεί άγχος, φόβο και ανασφάλεια με τον εαυτό μας. Οι λέξεις “άγχος”, “φόβος” και “αυτοαγάπη” χαρακτηρίζουν στο έπακρο εκείνη την δημιουργική περίοδο. Ο φόβος για το άγνωστο, για κάτι που δεν έχεις ξανακάνει δημιουργούν αναμφίβολα άγχος και πολλά ερωτήματα: “Πώς πρέπει να γίνει; Το κάνω σωστά; Είμαι καλή; Το αποτέλεσμα θα είναι το επιθυμητό;”. Η αλήθεια είναι πως μαθαίνεις καλύτερα τον εαυτό σου, μαθαίνεις να τον εκτιμάς, να αγαπάς όλες του τις πτυχές και σίγουρα έρχεσαι αντιμέτωπος με το συναίσθημά που υπάρχει σε κάθε κομμάτι που γράφεις.

Σε δύο κομμάτια του τελευταίου σας άλμπουμ, τον Καϊξή (διασκευή στο τραγούδι του παλιού ρεμπέτη Απόστολου Χατζηχρήστου) και το Erase Me, υπάρχει η συμμετοχή του γνωστού Έλληνα ηθοποιού Γιάννη Τσορτέκη. Πώς προέκυψε αυτή η συμμετοχή και πως ήταν η συνεργασία μαζί του;

Ο Λευτέρης, ο μπασίστας και δημιουργός της μπάντας, πέρα από το όραμα για την διασκευή του Καϊξή, είχε φανταστεί και την υλοποίηση του. Και μάντεψε: προφανώς και είχε κατά νου του τον Γιάννη Τσορτέκη, όντας μεγάλος θαυμαστής του. Τον πλησίασε αρχικά ο Λευτέρης και ανταποκρίθηκε. Στη συνέχεια κανονίσαμε να βγούμε
μαζί του για να του εξηγήσουμε πιο αναλυτικά τι είχαμε στο μυαλό μας αφενός για τον Καϊξή, αφετέρου και για το κομμάτι Erase Me. Ταιριάξαμε πολύ σαν άνθρωποι και οι ιδέες μας άρεσαν πολύ στον Γιάννη. Έτσι, όλα πήραν τον δρόμο τους και γίναμε πέρα από πολύ καλοί συνεργάτες και καλοί φίλοι. Είναι ένας εκπληκτικός και μοναδικός καλλιτέχνης, αλλά πάνω από όλα και άνθρωπος.

Εκτός ωστόσο από την συμμετοχή του Γιάννη Τσορτέκη υπήρχε στο How to Breathe και η συμμετοχή του Χρήστου Αντωνίου από τους Septicflesh. Θα μπορούσατε επίσης να μας πείτε μερικά λόγια και για αυτή την συνεργασία;

Ο Χρήστος Αντωνίου από τους Septicflesh είναι πολλά χρόνια καλός φίλος του Λευτέρη, άρα γνώριζε από πρώτο χέρι για την μπαλάντα του νέου μας δίσκου. Συνεπώς, δεν άργησε η στιγμή να ακούσει το “How To Breathe” και να γίνει μια συζήτηση για την συμμετοχή του στο κομμάτι. Ανέλαβε έτσι την ενορχήστρωση των εγχόρδων, προσθέτοντας ένα έντονα κινηματογραφικό στοιχείο που ανέδειξε ακόμα περισσότερο τη συναισθηματική ένταση του κομματιού. Πιστεύω πως οι “πινελιές” του Χρήστου ήρθαν και έδωσαν στο κομμάτι, ακριβώς αυτό που έλειπε, έδωσαν την τελική εικόνα που είχαμε όλοι στο μυαλό μας.

Αν έπρεπε να παρομοιάσετε τη μέχρι τώρα πορεία της μπάντας με κάποιον μύθο ή ήρωα της μυθολογίας, ποιον θα διαλέγατε και γιατί;

Η πορεία της μπάντας, αν έπρεπε να τη παρομοιάσουμε με έναν ήρωα της μυθολογίας, θα ήταν σίγουρα με τον Οδυσσέα. Όπως και αυτός, έχουμε περάσει από πολλές και διάφορες δυσκολίες και εμπόδια, 40 κύματα αν θέλεις, αλλά δεν τα παρατήσαμε ποτέ. Κάθε εμπόδιο, κάθε δυσκολία μας έκανε πιο δυνατούς, μας έμαθε περισσότερα για τον εαυτό μας και για το τι θέλουμε να πετύχουμε. Παρά τις αντιξοότητες, καταφέραμε να φτάσουμε εδώ που είμαστε σήμερα, κάνοντας το καλύτερο που μπορούμε, με την ίδια αντοχή και επιμονή που είχε και ο Οδυσσέας
για να επιστρέψει σπίτι του. Δεν είναι πάντα εύκολο και ποτέ δεν κυλάνε όλα με τον τρόπο που θα ήθελες, αλλά όσο συνεχίζουμε, κάθε βήμα που κάνουμε μας φέρνει πιο κοντά στον στόχο μας, στην Ιθάκη μας.

Όσον αφορά στο κομμάτι των ζωντανών εμφανίσεων, θα ήθελα να σας ρωτήσω το εξής: Έχετε κάποια συγκεκριμένη ρουτίνα προτού ανεβείτε πάνω στη σκηνή; Επιπροσθέτως, πώς είναι η προετοιμασία της setlist σας; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη διαδικασία που ακολουθείτε επ’ αυτού;

Ο καθένας ξεχωριστά διαχειρίζεται διαφορετικά τον προσωπικό του χώρο και χρόνο πριν από ένα live, παίζει ρόλο τι ανάγκη έχει ο καθένας μας. Προσωπικά θα κάνω γυμναστική ή διαλογισμό (έχουμε κάνει διαλογισμό μαζί με τη Λέλα ακούγοντας Manowar) για να αποβάλω όσο γίνεται το άγχος μου και σίγουρα θα κάνω ένα μικρό warm up για να ζεστάνω την φωνή μου. Από κει και πέρα, απλώς απολαμβάνουμε τον χρόνο που έχουμε όλοι μαζί και συζητάμε τις τελευταίες λεπτομέρειες για το set μας.

Υπήρξε ποτέ κάποιο ιδιαίτερο ή περίεργο συμβάν κατά τη διάρκεια μιας εμφάνισής σας;

Όλα είναι στο πρόγραμμα, ακόμα και εκείνα που δεν είχες καν φανταστεί και για κακή μας τύχη δεν φημιζόμαστε για την καλή μας τύχη. Δεν γίνεται να ξεχάσεις την τούμπα του Λευτέρη στο An Club ή την μικρή ηλεκτροπληξία που έπαθα στην Κομοτηνή, ενώ γονάτιζα στο κουπλέ του Amnesia. Ίσως όμως ξέρω ποιο είναι στ’ αλήθεια το highlight μας. Το καλοκαίρι του 2022 παίξαμε στο Over The Wall στη Κρήτη και στο τελευταίο κομμάτι του setlist μας, έπεσε ο γενικός. Άρχισαν να βγαίνουν καπνοί από τον πίνακα ελέγχου και βλέπαμε πανικόβλητο κόσμο να τρέχει πάνω κάτω. On stage όμως είχαμε ήχο σαν να μην έχει συμβεί τίποτα απολύτως. Έτσι, κάποιοι από το κοινό μας έκαναν νοήματα να σταματήσουμε, ενώ κάποιοι άλλοι να συνεχίσουμε κανονικά.

Ποια θεωρείτε μέχρι στιγμής τη σπουδαιότερη ζωντανή εμφάνιση σας και ποια τα αισθήματα που αποκομίσατε από αυτή την εμπειρία;

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το πρώτο μας live στην Ρουμανία στο Rock N’ Iasi Festival τον Οκτώβριο του 2023. Ήταν το πρώτο μας live στο εξωτερικό μετά την ολοκλήρωση των ηχογραφήσεων για τον δεύτερο δίσκο μας “Amnesia” και ήμασταν όλοι τόσο ενθουσιασμένοι τόσο για το live όσο και για το αποτέλεσμα του νέου δίσκου. Απολαύσαμε το ταξίδι, το είχαμε πολλή ανάγκη μετά από ένα αρκετά πιεστικό, αλλά και αγχωτικό καλοκαίρι. Ήταν η πρώτη φορά που παίξαμε μπροστά σε τόσο πολύ κόσμο και μάλιστα κόσμο που δεν μας ήξερε ιδιαίτερα, μιας και παίζαμε εκτός έδρας. Ωστόσο, η ενέργεια του κόσμου ήταν μαγική, η υποστήριξη τους οριακά συγκινητική και ήταν μια εμπειρία που σίγουρα θα θυμόμαστε σε όλη μας την πορεία.

Σε ποια μεγάλα φεστιβάλ θα θέλατε ιδανικά να εμφανιστείτε μελλοντικά και με ποιες μπάντες ιδανικά θα επιθυμούσατε να μοιραστείτε τη σκηνή;

Και ποια μπάντα δεν θα ήθελε να παίξει στο stage του Wacken Open Air, του Hellfest, του Graspop Metal Meeting ή ακόμα και του Download Festival; Μακάρι να τα καταφέρουμε και να βρεθούμε σε κάποιο από όλα αυτά τα stage και σε πολλά ακόμα. Υπάρχουν τόσα σπουδαία και εκπληκτικά festival με τρομερό line up κάθε χρονιά που δύσκολα γίνεται να μείνουμε απλώς στα παραπάνω μεγαθήρια. Σίγουρα θα ήθελα να παίξουμε στο Metaldays, στο Resurrection, Sweden Rock Festival και στο δικό μας Release Athens Festival και Rockwave. Θα ήταν μεγάλη μας τιμή και χαρά να μας δοθεί αυτή η ευκαιρία. Όσο για τις μπάντες με τις οποίες θα θέλαμε να μοιραστούμε τη σκηνή… Πραγματικά θα ήταν τιμή μας να παίξουμε δίπλα στους θρυλικούς Iron Maiden, που έχουν καθορίσει και επηρεάσει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μπάντα την μουσική μας, τους The Hu που έχουν αφήσει με την σειρά τους το δικό τους στίγμα στον folk metal ήχο, αλλά δεν θα μπορούσα να παραλείψω και τους προσωπικούς
αγαπημένους μου Cellar Darling, Arkona και Skáld.

Πώς βλέπετε μέχρι στιγμής την εξέλιξη της ελληνικής μέταλ σκηνής και ποια πιστεύετε ότι θα είναι η μελλοντική της πορεία;

Η ελληνική metal μουσική σκηνή αποτελείται από πάρα πολλές και καλές μπάντες σε κάθε είδος και υποκατηγορία της metal μουσικής. Γίνεται μια απίστευτα φιλότιμη και αξιόλογη προσπάθεια και δίσκοι σε ένα τρομερό level τόσο δημιουργικό όσο και παιχτικό, που δυστυχώς όμως δεν υπάρχει η ανάλογη ανταπόκριση πάντα, ούτε και η ανάλογη στήριξη και προώθηση. Η ελληνική metal σκηνή ανεβαίνει συνεχώς και έχει μια ανοδική πορεία με την εμφάνιση και την πλαισίωση της και από νέες μπάντες, αλλά κατά την γνώμη μου το τοπίο είναι θολό ακριβώς στο κομμάτι της έμπρακτης υποστήριξης.

Μουσική και τεχνητή νοημοσύνη, ένα μείζον ζήτημα που απασχολεί πάρα πολύ όλους τους καλλιτέχνες και τους ακροατές όλων των μουσικών ειδών. Πώς βλέπετε την εισχώρηση της στον χώρο της μουσικής βιομηχανίας του μέταλ;

Η τεχνητή νοημοσύνη στη μουσική είναι από εκείνα τα σύγχρονα φαινόμενα που μας βάζουν στη διαδικασία να αναρωτηθούμε το εξής: ποια είναι στ’ αλήθεια η θέση του ανθρώπου μέσα στην ίδια του την τέχνη και είναι εφικτό να δημιουργηθεί τέχνη δίχως συναίσθημα, απλώς χρησιμοποιώντας σωστά δεδομένα; Ζούμε σε μια εποχή που όλα τείνουν να γίνονται όλο και πιο εύκολα, πιο αποτελεσματικά και γρήγορα, αλλά ίσως και πιο ρηχά και κενά. Γιατί η μουσική είναι πολλά περισσότερα από ήχους και σωστές στη σειρά νότες. Η μουσική είναι ένα μέσο έκφρασης μιας μεγάλης γκάμας θετικών και αρνητικών συναισθημάτων, είναι το πρόσφορο έδαφος για να πεις ανοιχτά τι έχεις στο μυαλό σου και τι νιώθεις και όπως είναι φυσιολογικό, αυτό δεν μπορεί να το αποτυπώσει καμία νέα τεχνολογία. Πράγματι, είναι σε θέση και μπορεί να μιμηθεί και να αντιγράψει την τεχνική, δίχως όμως την ανάλογη συναισθηματική εμβάθυνση και ανάγκη για έκφραση που έχει ο ίδιος ο άνθρωπος. Ήδη η μουσική μας απειλείται να χάσει αυτή την πιο ανθρώπινη υπόσταση της και να παραδοθεί σταδιακά στην “τελειότητα” μιας μηχανής.

Στην εποχή που όλοι έχουν άπειρες επιλογές με ένα κλικ, τι πιστεύετε ότι κάνει έναν ακροατή να μείνει σε μια νέα μπάντα και να της δώσει τον χρόνο του;

Αυτή η ερώτηση αντανακλά την πραγματικότητα της εποχής μας. Νομίζω ότι το βασικό στοιχείο είναι η αυθεντικότητα. Όταν κάποιος ακούει μια μπάντα για πρώτη φορά, θέλει να αισθανθεί ότι αυτό που ακούει δεν είναι κάτι που έχει ξανακούσει. Θέλει να νιώσει ότι η μουσική έρχεται από μια αληθινή και προσωπική θέση, και αυτό είναι που σε κάνει να θέλεις να ακούσεις περισσότερο, να μάθεις περισσότερα για την μπάντα και να παραμείνεις με αυτήν. Σε μια εποχή όπου υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες κομμάτια για να ακούσεις με το πάτημα ενός κουμπιού, το να έχεις έναν χαρακτήρα, μια ταυτότητα και κάτι που ξεχωρίζει είναι πολύ σημαντικό. Ο ακροατής δεν θα σου δώσει τον χρόνο του αν δεν νιώσει ότι υπάρχει κάτι. Και αυτό δε σημαίνει μόνο η μουσική είναι και η ενέργεια που βγάζεις πάνω στη σκηνή, η προσωπικότητα σου σαν μπάντα, η σχέση που χτίζεις με το κοινό σου και η πραγματική σου σύνδεση με αυτό.

Τι σημαίνει για εσάς να κυκλοφορείτε έναν φυσικό δίσκο (cd, βινύλιο) στην εποχή του streaming;

Η κυκλοφορία ενός φυσικού δίσκου στην εποχή του streaming αποτελεί για μας μια ιδιαίτερα συμβολική πράξη σχεδόν τελετουργικού χαρακτήρα. Μοιάζει περισσότερο, θα έλεγα, με έναν τρόπο να δώσεις υλική υπόσταση, αλλά και μορφή, σε κάτι εύκολα αναλώσιμο και προσβάσιμο, όπως είναι η μουσική στις διάφορες πλατφόρμες. Στη σύγχρονη εποχή του streaming είναι σαν ένα μικρό κομμάτι της ιστορίας μας, το οποίο ο κόσμος μπορεί να κρατήσει ως ένα ενθύμιο, ως μια χειροπιαστή ανάμνηση. Πρόκειται ακριβώς για έναν πλέον πιο παραδοσιακό τρόπο να προσφέρουμε στους ακροατές έναν δίσκο που αφενός μπορούν να κρατήσουν, να αγγίξουν και να έχουν στην συλλογή τους εφ’ όρου ζωής και αφετέρου να παρατηρήσουν από κοντά και προσεκτικά τις λεπτομέρειες του artwork, να διαβάσουν τους στίχους και κατ’ επέκταση να αφεθούν στην αφήγηση του από την αρχή μέχρι το τέλος. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι μια μοναδική μορφή επικοινωνίας πιο άμεση, ανάμεσα σε καλλιτέχνη και ακροατή, κάτι το οποίο έχει αισθητά ξεκινήσει να χάνεται λόγω της εύκολης πρόσβασης σε νέα μουσική και νέους καλλιτέχνες. Μπορείς μέσα σε μόλις λίγα λεπτά να ακούσεις πολλή μουσική, ποτέ όμως αφιερώνοντας τον ίδιο χρόνο και την ίδια προσοχή. Ίσως η λέξη κλειδί είναι ο χρόνος. Ο φυσικός δίσκος σε καλεί να επιβραδύνεις, να απολαύσεις τη μουσική χωρίς βιασύνη.

Ολοκληρώνοντας αυτή την εφ’ όλης της ύλης συζήτηση, τι να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον, ενώ θα θέλατε να μοιραστείτε και κάτι τελευταίο με τους αναγνώστες του webzine μας;

Εκτός από επιβάτες σε πανικό, είμαστε και ιδιαίτερα ανήσυχοι. Πάντα θέλουμε να παίξουμε όσα περισσότερα live γίνεται, θέλουμε να αρπάζουμε ό,τι ευκαιρία μας δίνεται και να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Άρα, να περιμένετε σίγουρα περισσότερες live εμφανίσεις για την προώθηση του νέου μας δίσκου Amnesia και ποιος ξέρει ίσως και νέα μουσική πιο σύντομα από ό,τι περιμένατε και εσείς, αλλά και εμείς! Ευχαριστούμε για την όμορφη συνέντευξη και για την ευκαιρία να ακουστούμε.

Υποστηρίξτε την ελληνική σκηνή ο καθένας με τον τρόπο που μπορεί!

Η συνέντευξη έγινε από τον Μιχάλη “Scholasticus” Antonopoulos