Συνέντευξη με τον Dave Hunt των Anaal Nathrakh

Με αφορμή τις επικείμενες εμφανίσεις τους στην Ελλάδα έχουμε τη χαρά και την τιμή να βρίσκεται μαζί μας ο frontman των Βρετανών εκ Μπέρμιγχαμ Anaal Nathrakh, Dave “V.I.T.R.I.O.L.” Hunt, μιας μπάντας που έχει καθιερωθεί στο χώρο της industrial
black metal και grindcore σκηνής ως μια σημαντική δύναμη παγκοσμίως χάρη στον ξεχωριστό της δυστοπικό και μηδενιστικό σκληρό ήχο. Με αυτή τη συζήτηση είχαμε την ευκαιρία να νιώσουμε τη καυτή ανάσα του ερπετού, το αγγλοσαξονικό χιούμορ και να ανακαλύψουμε τις φιλοσοφικές ανησυχίες τους για την οργουελική πραγματικότητα που βιώνουμε.

Καλώς ήρθατε στο Metalourgio. Ευχαριστούμε για τον χρόνο σου.

Για αυτούς που δεν είναι εξοικειωμένοι, μπορείς να μας εξηγήσεις τι σημαίνει Anaal Nathrakh;

Πρακτικά  σημαίνει η μπάντα – Εννοώ με τον ίδιο τρόπο με το αν κάποιος ξέρει ή νοιάζεται για το τι είναι μια Σιδηρά Παρθένα (*Iron Maiden), δηλαδή είναι ένα πράγμα, το όνομα ήρθε από κάπου, αλλά δεν είναι κάτι στο οποίο εστιάζει η μπάντα. Στη περίπτωση μας σημαίνει η ανάσα του ερπετού και σχετίζεται με ένα ξόρκι επίκλησης του “δράκου”, που είναι μια ιδέα μιας εξαιρετικά ισχυρής αλλά καταστροφικής δύναμης. Αλλά για μας στο σήμερα είναι απλώς το όνομα της μπάντας.

Τι σας ενέπνευσε να ξεκινήσετε τη μπάντα;

Δεν φαινόταν να υπήρχε αρκετή αγριότητα και αρκετό κακό στο Black Metal τότε. Έτσι το κάναμε οι ίδιοι. Είχαμε καταπιαστεί με πολλά πράγματα και θέλαμε να κάνουμε πολλά, οπότε η ιδέα ήταν να κάναμε οτιδήποτε θέλαμε και δεν σκοπεύαμε απαραίτητα να παίξουμε black metal, αν και πάντοτε αποτελούσε μια μεγάλη επιρροή. Αλλά στην αρχή ιδιαιτέρως αυτό που κάναμε ήταν μια αντίδραση στο Black Metal της εποχής και πως πιστεύαμε ότι θα έπρεπε να μοιάζει – επειδή, αν και το αγνό black metal δεν ήταν η “λύση μας”, μπορείς να πεις, σε μας φαινόταν ότι αυτά τα δύο πράγματα είχαν γίνει διαφορετικά.

Η μουσική σας ενσαρκώνει μια ακραία προσέγγιση που αμφισβητεί τις συμβατικές νόρμες στο metal. Τι σας ωθεί να εξερευνήσετε τόσο έντονα θέματα και ήχους;

Μας αρέσουν τα συναισθήματα και οι ήχοι, και έτσι προσεγγίζουμε τη μουσική. Το συναίσθημα στο οποίο βασίζουμε κυρίως τους Anaal Nathrakh είναι το “AAAAAHHHHH!!!!” Δεν θεωρούμε πραγματικά τους εαυτούς μας ως προκλητικούς απέναντι στους συμβατικούς κανόνες, βασικά τους αγνοούμε και κάνουμε ό, τι βρίσκουμε ικανοποιητικό. Νομίζω ότι και για τους δύο μας υπάρχει ένα είδος Anaal Nathrakh αισθήματος, ένας σίγουρος συνδυασμός συναισθημάτων και ήχων που ακούμε στα κεφάλια μας και ουσιαστικά μετατρέπουμε σε μουσική – αυτό είναι κάτι στο οποίο ο Mick είναι ιδιαίτερα ταλαντούχος και μετά αντιδρώ. Οπότε, το αντίθετο μάλιστα, εξερευνούμε αυτά τα πράγματα ούτως ή άλλως και δημιουργώντας αυτό το είδος μουσικής απελευθερώνονται μέρη ανεξαρτήτως των όσων τρέχουν στο μυαλό μας. Ξέρω ότι προσωπικά δεν μπορώ παρά να σκεφτώ με αυτό τον τρόπο – δεν επικεντρώνομαι σε τούτο όλη την ώρα διότι αν το έκανα θα είχα πεθάνει εδώ και πολύ καιρό.  Αλλά είναι πάντα εκεί. Έχω πάμπολλες σελίδες με πράγματα που έχω γράψει, αποσπάσματα στίχων, φράσεις, ιδέες, έτσι σε οποιαδήποτε στιγμή είμαι έτοιμος να ελευθερώσω μερικά από αυτά.

Ποια βήματα κάνετε για να δημιουργήσετε ένα άλμπουμ;

Αρχίζει απλά με ένα αίσθημα ετοιμότητας. Δεν υπάρχει κάτι πραγματικά που μπορούμε να κάνουμε για αυτό – είτε είναι η κατάλληλη στιγμή είτε δεν είναι, και δεν υπάρχει ουσιαστικά κανένας τρόπος να το προβλέψουμε. Δεν μπορούμε πραγματικά να κλείσουμε τον στουντιακό χρόνο και έπειτα να δουλέψουμε πάνω σε αυτό, το αίσθημα απλώς έρχεται. Γενικά ο Mick γράφει και ηχογραφεί τη μουσική με έναν φρενίτιδα, είναι απίστευτο μπορεί να το κάνει όταν τον καταλαμβάνει η δύναμη. Μετά βρισκόμαστε για να  ηχογραφήσουμε τα φωνητικά. Πολλές φορές δεν έχω ακούσει τη μουσική μέχρι να αρχίσουμε να ηχογραφούμε, κάτι το οποίο είναι σκόπιμο ούτως ώστε ο τρόπος που αντιδρώ σε αυτό να είναι της στιγμής. Ναι! Είπα πριν από λίγο ότι έχω πάντα κομμάτια στίχων και ιδεών αλλά δεν ξέρω σε τι θα καταλήξουν έως ότου καθίσουμε και εξετάσουμε τα κομμάτια και να αντιδράσω σε αυτό που ακούω. Είναι μια πολύ πιο αυθόρμητη προσέγγιση συγκριτικά με πολλές μπάντες και είμαι σίγουρος ότι δεν θα λειτουργούσε για πολλούς άλλους, αλλά έτσι δουλεύουμε. 

Δεδομένου του ενδιαφέροντος σας για τη φιλοσοφία, πώς επιλέγετε ποιες έννοιες θα εξερευνήσετε στους στίχους σας; 

Όπως προείπα, κρατώ σημειώσεις για πράγματα που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν, αλλά η ουσία είναι η αίσθηση για το τι θα ταίριαζε με το συγκεκριμένο τραγούδι στο οποίο δουλεύουμε. Είτε είναι η γενική ιδέα να είναι συμβατή με την ατμόσφαιρα της μουσικής είτε συγκεκριμένες φράσεις που έχουν συλλαβικά μοτίβα που ταιριάζουν σε συγκεκριμένους ρυθμούς – είναι απλώς θέμα του τι φαίνεται ότι λειτουργεί. Θα έχω συχνά μερικές αγαπημένες μεταξύ των ιδεών που είχα οπότε θα κλίνω προς αυτές. Και φυσικά δεν είναι όλα σχετικά με τη φιλοσοφία. Απλώς έχω περάσει τόσο καιρό να σκέφτομαι για τη φιλοσοφία  και είναι ένα τόσο μεγάλο μέρος του πως προσεγγίζω τον κόσμο από την άποψη των ιδεών και των υποκείμενων πραγματικοτήτων που απλώς συμβαίνει συχνά να είναι μια φιλοσοφικά τεκμηριωμένη ιδέα που απαιτεί ένα τραγούδι. 

Τα βιβλία του Jens Bjørneboe έχουν σαφώς επηρεάσει τη μουσική σας, ιδιαίτερα στο «In the Constellation of the Black Widow» και στο «Passion». Mίλησε μας για το πώς τα θέματα και οι ιδέες του βρίσκουν απήχηση στους στίχους των άλμπουμ.

Ο τίτλος του Constellation είναι βασισμένο σε ένα συγκεκριμένο απόσπασμα του Moment of Freedom όπου ο αφηγητής περιγράφει τη στιγμή της ιστορίας όταν οι ατομικές βόμβες πυροδοτήθηκαν κοντά στο τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Όλα αυτά μας περιγράφονται με έναν αφηρημένο απαθή τρόπο αλλά αντί να μειώνουν το αποτέλεσμα, διαπίστωσα ότι αυτός ο παράξενος τρόπος γραφής το έκανε ακόμα πιο επιδραστικό. Όπως δεν μπορείς να περιγράψεις αυτά τα γεγονότα χρησιμοποιώντας έναν ευθύ τρόπο γραφής, είναι πολύ ισχυρά και μπορούν μόνο να προσεγγιστούν με έναν έμμεσο τρόπο. Ολόκληρο το βιβλίο νομίζω ότι είναι απίστευτα δυνατό με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Είναι πολύ κατά της ανθρωπότητας αλλά με έναν τρόπο που αντηχεί την εμπειρία και την ιστορία. Σε ένα σημείο ο αφηγητής λέει ότι σε δέκα χρόνια θα έχει συσσωρεύσει αρκετή εμπειρία και αρχεία ανθρώπινης συμπεριφοράς ώστε η ζωή θα γίνει αφόρητη και θα αυτοκτονήσει. Και καταλαβαίνω ότι περίπου δέκα χρόνια μετά τη συγγραφή του, ο συγγραφέας αυτοκτόνησε στην αληθινή ζωή. Δεν νομίζω ότι η αυτοκτονία μπορεί να περιοριστεί σε κάτι το τόσο κοινότυπο όσο μπορεί να ακούγεται, αλλά ωστόσο είναι σοβαρό θέμα. Όπως ανέφερα νωρίτερα αυτός δεν είναι απαραίτητα ένας τρόπος που μπορεί να ζήσει κάποιος να ζήσει τη ζωή του – απλά κοίτα το παράδειγμα του συγγραφέα. Αλλά αυτές οι αντιλήψεις και οι σκέψεις είναι μέρος του κόσμου.

Υπάρχουν συγκεκριμένες ιδέες από τα αναγνώσματά σας που πιστεύετε ότι έχουν ιδιαίτερη απήχηση με τα θέματα του “Endarkenment”;

Θα πρέπει να το σκεφτείς για τον εαυτό σου. Χαίρομαι να απαντώ σε ερωτήσεις για το τι έχουμε κάνει ως μπάντα, αλλά θα προτιμούσα να μη σας το θέσω εξ αρχής. Υπάρχουν κάποιες σημειώσεις στο βιβλιαράκι του άλμπουμ και υπάρχουν πολλά σε πολλούς από τους τίτλους και τα κομμάτια των λέξεων που μπορείτε να διακρίνετε. Αλλά, ενώ δεν είμαι τόσο φαινομενολογικός και μη επικοινωνιακός όσο ο Rothko, στο τέλος έγκειται σε σένα το τι σκέφτεσαι για αυτό. 

Στο βίντεο για το «Endarkenment», χρησιμοποιήσατε αποσπάσματα από τον Τζορτζ Όργουελ. Πώς συνδέονται με το κομμάτι;

Κοίτα γύρω σου, κοίτα τη πρόσφατη ιστορία και που νομίζεις ότι ο κόσμος μπορεί να κατευθύνεται. Όταν το κάνω αυτό βλέπω πολλά οργουελιανά πράγματα. Και για μένα το “Endarkenment” , δηλαδή η απομάκρυνση από τα ιδεώδη του Διαφωτισμού, του ορθολογισμού και της πίστης στην υπεροχή του ρασιοναλιστικού ανθρώπινου νου, συμβαδίζει με πολύ Όργουελ ή πιο συγκεκριμένα με το 1984. Είναι κλισέ να πούμε ότι το 1984 προοριζόταν ως μια προειδοποίηση αλλά φαίνεται ορισμένες φορές να αντιμετωπίζεται ως μια βασική αρχή, αλλά καθώς το φως εξασθενεί νομίζω ότι πλησιάζουμε πιο κοντά σε αυτό το δυστοπικό σκοτάδι. 

Τα εξώφυλλα του άλμπουμ σας είναι συχνά εντυπωσιακά και προκλητικά, αντανακλώντας τα θέματα της μουσικής σας. Τι εμπνέει τη δημιουργική σας διαδικασία όταν σχεδιάζετε το εξώφυλλο;

Πάντα σχεδιάζαμε τα δικά μας artwork συνήθως με τον Mick να τα δημιουργεί. Γενικά είναι κάτι που ξοδεύουμε πολύ χρόνο να σκεφτόμαστε μαζί στέλνοντας εικόνες μπρος πίσω και μιλώντας για ιδέες. Συνήθως  θα ενημερώσω τον Mick περιγράφοντας μερικά από τα θέματα στους στίχους και θα μιλήσουμε για μια κεντρική ιδέα και θα το εξοραΐσουμε σύμφωνα με τα θέματα του άλμπουμ. Αλλά δεν υπάρχει μια καθορισμένη προσέγγιση. Ξοδέψαμε αιώνες και αιώνες για παράδειγμα κοιτάζοντας εικόνες του Α’ΠΠ, ιδιαίτερα πίνακες, όταν κάναμε το εξώφυλλο του A New Kind of Horror. Αλλά τότε στο τέλος ο Mick πήρε μια σειρά από τις ιδέες που είχαμε συζητήσει σε ένα είδους κολάζ και δεν καταλήξαμε να χρησιμοποιήσουμε τον Ότο Ντιξ ή οποιοδήποτε έργο που είχαμε ξοδέψει όλο αυτό το διάστημα δουλεύοντας πάνω σε αυτό. Είναι κάτι σαν μαρινάρισμα – βυθίζεσαι στα σύμβολα και τις εικόνες που παρουσιάζονται στο άλμπουμ και έπειτα ανασύρεις κάτι που το περικλείει όσο καλύτερα μπορείς. Μπορεί να είναι πιο δύσκολη από ό,τι νομίζεις – Ειδικά στο Vanitas χρειάστηκε πολύς χρόνος για να συγχωνευτούν οι ιδέες. Αλλά όταν αρχίζει να συντίθεται με τον σωστό τρόπο απλά γνωρίζουμε ότι είναι σωστό.

Αν μπορούσατε να φτιάξετε το soundtrack για μια υπάρχουσα ταινία, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;

Δεν είμαι σίγουρος ότι έχω δει ποτέ μια ταινία που νομίζω ότι θα ταιριάζει με αυτό που κάνουμε. Μέρη του Threads ίσως. Ναι. Νομίζω ότι αυτό θα έλεγα. Μια ταινία που όλοι πρέπει να δουν και που οι περισσότεροι θα εύχονταν να μην είχαν δει. Είναι εξαιρετικό όσον αφορά τη σύγκρουση της πεζότητας και της αποκάλυψης και του horror και της αδυσώπητης συνέχειας. Ένα αριστούργημα πραγματικότητας αφελούς ελπίδας και τρόμου.

Δεδομένου του σημερινού παγκόσμιου κοινωνικοπολιτικού κλίματος, πώς βλέπετε ότι η μουσική σας λειτουργεί ως μια μορφή διαμαρτυρίας ή κριτικής; Υπάρχουν συγκεκριμένα ζητήματα που αισθάνεστε υποχρεωμένοι να εκφράσετε μέσω της τέχνης σας;

Δεν γνωρίζω ότι η μουσική μας εξυπηρετεί αυτούς τους ρόλους – είναι ιδιαίτερα ασυνήθιστο για τα θέματα στα οποία δουλεύουμε να έχουν τις ρίζες τους σε μια πολύ αληθινή αίσθηση πικρίας και αηδίας σε πτυχές του κόσμου και συχνά με αρκετά σύγχρονους τρόπους. Αλλά δεν ξέρω αν γίνεται έτσι αντιληπτό από τους άλλους ανθρώπους. Περιμένω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που ακούν μουσική όπως αυτή τους αρέσει απλά ο θόρυβος. Αλλά στο βαθμό που μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να εμπλακούν περισσότερο από αυτό τότε υποθέτω ότι ένα αποτέλεσμα μπορεί να είναι για αυτούς το να ανακαλύψουν ότι δεν είναι οι μόνοι που βλέπουν τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο, τουλάχιστον μερικές φορές. Το υλικό μας είναι επικριτικό, ουρλιαχτά αρκετές φορές, αλλά για να γίνουν διαμαρτυρία, δεν είμαι σίγουρος. Δεν προορίζεται σαν κάτι τέτοιο συγκεκριμένα – είναι ένα είδος έκφρασης, αλλά οτιδήποτε πέρα από αυτό εξαρτάται από τον ακροατή. 

Τι πιστεύεις για τη σκηνή του death grindcore και πόσο ενοχλεί τα αυτιά αυτών που στηλιτεύει κάθε φορά;  

Δεν έχω καμία απολύτως πίστη ότι οποιοσδήποτε στηλιτεύεται με τη grindcore μουσική την έχει ακούσει ποτέ, πέρα από ίσως αυτό τον Ασιάτη ηγέτη που οι Napalm προσπάθησαν να πείσουν πριν από μερικά χρόνια. 

Αν υπήρχε ένα “Big 4” στη Grindcore ποιο θα ήταν;

Δεν ξέρω. Οι Napalm επειδή το εφηύραν και επειδή είναι στη κορυφή του θηριώδους παιχνιδιού τους. Οι Pig Destroyer λόγω , αν μη τι άλλο, του κομματιού 3 στο Prowler In The Yard. Για μένα οι Circle of Dead Children στο τι είναι θεαματικοί με το να με αφήνουν να νιώσω μια αίσθηση περίεργης συγγένειας. Και παρόλο που γενικά δεν θεωρούνται ως grindcore, αλλά δεδομένου ότι ο όρος έχει αλλάξει τόσο πολύ στο νόημα με τα χρόνια θα τους συμπεριλάβω έτσι και αλλιώς, οι Extreme Noise Terror. 

Με ποιους θα ήθελες να μοιραστείς τη σκηνή;

King Diamond. 

Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει πλούσια ιστορία στο metal και στο extreme metal. Πώς αντιλαμβάνεστε την εξέλιξη της σκηνής με την πάροδο του χρόνου;

Πιθανότατα θα ήσουν σε καλύτερη θέση από εμένα να απαντήσεις ως ένα ενεργό άτομο στη μουσική δημοσιογραφία. Εφηύραμε το heavy metal, το punk και το grindcore. Επομένως δεν είναι καθόλου κακό ιστορικό όσον αφορά το metal και το extreme metal. Αλλά είμαι σίγουρος ότι είχαμε εξίσου πολλές σκατά μπάντες όπως κάθε άλλη χώρα. Νομίζω ότι στα καλύτερα της η μουσική από το Ηνωμένο Βασίλειο χαρακτηρίζεται από μια γνησιότητα – κάτι σαν το αντίθετο της επιφανειακής κουλτούρας του Instagram. Οι καλύτερες Βρετανικές μπάντες έτειναν να μη προσπαθούν να είναι ένα συγκεκριμένο πράγμα και έκαναν ακριβώς αυτό που τους φάνηκε σωστό – και σε μια πληθώρα αξιοσημείωτων περιστάσεων – έτσι καταλήγουν σε κάτι που άλλαξε τον κόσμο σε ένα πολύ μικρό βαθμό. Από την εμπειρία μου οι μπάντες που ξεκινούν λέγοντας θα είμαστε μια “χ” μπάντα – πες Glam ή NWOBHM ή black metal ή οτιδήποτε – τείνουν να μην είναι οι καλύτερες. Και το Ηνωμένο Βασίλειο έχει μια αξιοπρεπή λίστα με σχήματα που δεν το έκαναν ποτέ.

Τι μπορούμε να περιμένουμε από τα επερχόμενα lives σας στην Ελλάδα;

Θα περάσουμε τις ζωές μας στην Ελλάδα; Νόμιζα ότι ήταν μόνο μια επίσκεψη για μερικά σόου! Θα φέρουμε την αποκάλυψη μαζί μας. Το τι θα συμβεί σε αυτά τα σόου μένει να φανεί…

Σε ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη. Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι άλλο;

Ευχαριστώ εσάς για τον χρόνο σας και όποιον κατάφερε να φτάσει να διαβάζει ως εδώ.
Έχεις μόνο μια ευκαιρία – αδράξτε τη μέρα, αν και ο κόσμος μπορεί να χαθεί. Πηγαίντε για το λαρύγγι.

Η συνέντευξη έγινε από το Metalourgio