Τα εξάχορδα επιστρέφουν και μάλιστα στον αυτό τόπο του «εγκλήματος», εκεί που γεννήθηκαν όλα. Στο Piraeus Club Academy, στη φιλόξενη σκηνή, μαζεύτηκαν για δεύτερη συνεχή χρονιά παίχτες και οπαδοί του πιο διάσημου έγχορδου, πέρα από εποχές και έτη, για μία ακόμα «δόση». Το ξέρετε πως η επανάληψη… Ωραία, το ξέρετε, δεν το
προχωράω παρακάτω. Μάλλον… Εννοείται ότι το προχωράω και αναφέρω όλα αυτά που είδα και άκουσα.
Ο Spy Das, κατά κόσμον Σπύρος Γεωργαντάς, εμφανίζεται πρώτος. Το Academy γεμίζει συνεχώς και η ατμόσφαιρα είναι πολύ ζεστή, πριν ακόμα σκάσει η πρώτη νότα. Και όταν αυτό συμβεί… Μία μπάντα δεμένη σταυρόκομπος και ένα κιθαρίστας που παίζει όλα αυτά που παίζει και κοπανιέται σαν τρελός. Δεν μπορούσα καν να τον καδράρω!
Πρέπει να τράβηξα πάνω από εβδομήντα πόζες, για να κρατήσω μόλις μερικές, αφού όλες οι άλλες ήταν κουνημένες. Μάλλον… όλα γύρω του ήταν ακίνητα και εκείνος φλούταρε από το καραχτύπημα. Ο Σπύρος είναι ευγενής, μιλάει και ευχαριστεί, παρουσιάζει μουσικούς συντρόφους και κάνει το κοινό να νιώθει ακόμα πιο καλά. Και αυτοί οι
μουσικοί που παίζουν μαζί του… Τι παιχτούρες είναι πάλι ετούτοι; Ονειρεμένο ανσάμπλ.
Doin’ Well, Red Lips, By The Sword, Isolation, My Loneliness, Βendface
O Στυλιανός Αμοιρίδης ήτοι Steelianos, έπεται και η μπάντα του λαμβάνει θέσεις επί σκηνής. Μαζί του έχει και τον Philip Stone, τον drummer με τον οποίο παίζουν μαζί στους Enemy Of Reality. Εφορμά με τα θέματά του, χτυπιέται και ματώνει το εξάχορδο και ο κόσμος πορώνεται και εκείνος. Κάποια στιγμή ανακοινώνει το “Bouzouki&Whiskey”, το οποίο είναι και το πρώτο instrumental που έβγαλε σε σόλο επίπεδο. Ταχύτητα, τραχύτητα και #wood_only και ακολουθεί τρελή κατάσταση. Αφήνω το “Cat’s All Folks” (τι λογοπαιγνιάρα είναι αυτή, αρχηγέ μου!) και πάω στην εκπληκτική διασκευή στο μουσικό θέμα του Ροζ Πάνθηρα, στο οποίο όλοι οι μουσικοί έδωσαν ρέστα. Η μηχανή έχει
πάρει μπρος για τα καλά.
Και κάπου εκεί… Έχετε δει ποτέ να προσγειώνεται διαστημόπλοιο; Ναι, μωρέ και στις ταινίες να έχετε δει κάτι τέτοιο, πιάνεται, μην τρελαθούμε. Περίπου έτσι νιώσαμε όταν οι τρεις μουσικοί έπιασαν τα στενά. Royal Time Machine και στο μπάσο συναντάμε τον Μιχάλη Ευδαίμωνα, ο οποίος βγάζει έναν ήχο στο μπάσο… Κάτι σαν διασταύρωση Jaco και Patitucci. Στην κιθάρα ο Γιάννης Παπαδόπουλος, ο οποίος παίζει «μόλις» με τον Scott Stapp. Ναι, τον ίδιο Stapp, που έπαιζε με τους υπέρ-καρά-σούπερ-πλατινένιους Creed. Ναι, τους ίδιους Creed, που έκαναν LiVE με 239 (ολογράφως: διακόσιες τριάντα εννέα) κάμερες και διέλυσαν για πάντα ΟΛΑ τα ρεκόρ. Και στα τύμπανα… το μυδράλιο των Nile, ίσως ο κορυφαίος ντραμίστας στον ακραίο ήχο, η αυτού δικασιώτης ο Γιώργος Κόλλιας. Εξωγήινα παιξίματα και θέματα, κάργα μονοί χρόνοι και ασύλληπτα tutti και ο Μιχάλης Ευδαίμων, ο
οποίος κάνει ΚΑΙ τον κομπέρ, πέρα απ’ όλα τα άλλα, ευχαριστεί και αναφέρει ότι είναι ευχάριστο που επιτέλους μαζεύτηκαν παρέα, για να παίξουν «αυτό το πανεύκολο και καθόλου απαιτητικό υλικό», γεμίζοντας το μαγαζί χαμόγελα και γέλια. Κάποια στιγμή μας είπε και πώς βαφτίζουν τα τραγούδια τους. Για παράδειγμα… είχε πρόβλημα με τη βίζα του ο Γιάννης, για να φύγει στις ΗΠΑ και να κάνει περιοδεία με τον Stapp; “Visa Issues”!
Shut Up, Time Traveller, Robo Mode, Looking For Circe, Light The Fuse, Hunting Grounds, Ghost Inside
Βλέποντας όλους αυτούς του μουσικαράδες στη σκηνή, δεν μπορώ παρά να αισθανθώ τυχερός που είμαι από κάτω και παρακολουθώ. Προσέξτε. Δεν αναφέρομαι μόνο στο μανιακό τρίο που έκλεισε τη βραδιά. ΟΛΟΙ όσοι έπαιξαν είναι μουσικαράδες! Όλοι τους, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία. Είναι προικισμένα παιδιά, φωτισμένοι άνθρωποι, που έχουν δουλέψει πολύ για να φτάσουν την τέχνη τους τόσο ψηλά. Πότε είπαμε ότι θα ανακοινωθεί το Guitar Experience III; Γίνεται να ανακοινωθεί ΧΘΕΣ; Γιατί το σύνδρομο έλλειψης αρχίζει να ενοχλεί άκομψα και γιατί το κάνουμε κέφι το instrumental. Για σιμώστε οι διοργανωτές, να σας πω κάτι στο αυτάκι. Θέλουμε το επόμενο show
και το θέλουμε τώρα. Σύμφωνοι; Σύμφωνοι!
Για το Metalourgio: Κώστας Κούλης
Φωτογραφίες: Stiver Graunne, wPITw agency