Disoriented – Crossed The Line

Disoriented – Crossed The Line

Το ντεμπούτο των συμπατριωτών μας ξεκινάει με το ομώνυμο τραγούδι. Heavy riffing, έξυπνες δίκασες και mid tempo καταιγίδα. Η φωνή είναι εντελώς κάφρικη, υποχθόνια και Deathιάρα. Το μπάσο καγκελίζει, παίζοντας διάφορα όμορφα πράγματα και οι κιθάρες απασχολούνται με διαφόρων ειδών θέματα. Το “Only Gods Feel Pain”, που ακολουθεί, αρχίζει με μπάσο και σύντομα όλοι μπουκάρουν. Εξαιρετικό το rhythm section, πωρωτικές οι κιθάρες και όλο το θέμα θα μπορούσε να μας δείξει πώς θα ήταν οι Suicidal Tendencies, αν η φωνή σκοτείνιαζε τόσο πολύ ή κάποια σχήματα σε στυλ Primus ή ακόμα και Flotsam And Jetsam, πάλι ελέω φωνής. Παρόλα αυτά, θα ήθελα να πω πως η φωνή στη συνέχεια, από τραγούδι σε τραγούδι, μένει «απλά» κάφρικη, χωρίς να φλερτάρει τόσο με το Death, πέρα από κάποια «Ουάργκα» ξεσπάσματα, που δίνουν πολύ στον όλο όλεθρο που εξαπολύουν.

Μία Μέταλ μπάντα λοιπόν, με έναν τραγουδιστή με άπειρο γρέζι, η οποία θα μπορούσε άνετα να αναμετρηθεί στα ίσια με τις μπάντες από τις ΗΠΑ, μια και η ίδια το έχει άνετα με το μουσικό υπόβαθρο. Στο “Self Made” θα ακούσετε διάφορα ψαγμένα riff, θα λατρέψετε τις μπασογραμμές και θα θελήσετε να κοπανηθείτε. Αγαπάνε Sabbath; Εννοείται! “Human Affected” και το συγκρότημα παίζει με τα tutti, κάνοντας το τραγούδι ακόμα πιο ερωτεύσιμο, ενώ – στο συγκεκριμένο – η φωνή αποφασίζει να γίνει ερεβική. Δικό μου το άρθρο, όπως θέλω βάνω τις λέξεις και αφού περνάω τόσο καλά με αυτά που ακούω, «βαφτίζω» αναλόγως. Καλά, πόσα θέματα έχουν στα συρτάρια τους; Ακόμα και τα σόλο είναι θεματικά.

Drum intro για το “Kintsugi” και δεν θα κάνω καν την προσπάθεια να σας εξηγήσω τι σημαίνει, γιατί και εγώ το διάβασα στο διαδίκτυο. Θα το ψάξετε και θα με θυμηθείτε. Το βασικό θέμα στις κιθάρες είναι για πολύ κοπάνημα και πολλή μπύρα. Τρίλεπτα και τετράλεπτα τα κομμάτια τους και ζητώ συγγνώμη που δεν πήγα στο LiVE τους τον περασμένο Δεκέμβριο. Από τώρα αναφέρω και αναγράφω ότι θα είμαι παρών στο επόμενο. Και αυτή η Maidenιά και το πάτημα στο γκάζι… Είναι φανερή η οξυδέρκεια και ο οίστρος ακόμα πιο φανερός.

“Wait For The Bullet” και η φωνή προστάζει. “Let’s goooooo” και ουρλιάζουμε παρέα στο κουπλέ. Τόσο και τέτοιο γρέζι ΔΕΝ διαθέτουμε, αλλά για gang vox θα την παλέψουμε. Το “Losing Side” μπαίνει σαν οδοστρωτήρας, με έξοχα τύμπανα και έγχορδα που δημιουργούν ένα κινηματογραφικό περιβάλλον. Σας έκανε λίγο ‘tallica’deth αυτή η ιστορία; Και πού να ακούσετε το riff παρακάτω, που είναι ροκιά με Μέταλ θωράκιση…

Ακόμα μια riffάρα στο “In Between”, η οποία επαναλαμβάνεται για να μας κάνει να συμμετάσχουμε με βίαιες κινήσεις του αυχένα. Θέλω αυτή τη μπάντα να εξαπολύσει σε συναυλία της το “The American Way” και να τρέχουμε όλοι να κρυφτούμε ή να moshάρουμε. Επίλογος με το “Bipolar”, με ένα θαυμάσιο κιθαριστικό και εμπνευσμένα τύμπανα στη διάνθιση γύρω από το θέμα. Τι ωραίοι παίχτες είναι αυτοί εδώ; Πώς έχουν καταφέρει να μεταδώσουν με τόσο ωραίο τρόπο τις ιδέες τους και πώς έχουν κατορθώσει να επιβληθούν με την πρώτη δουλειά τους; Καλοτάξιδο, κύριοι!

Κώστας Κούλης

9/10