Biolence – Violent Obliteration

Biolence – Violent Obliteration

Κλασσική συνταγή, που δεν γίνεται να αποτύχει. Μουσικοί που ξέρουν να παίζουν ΚΑΛΑ, συνθέσεις που αγαπούν τη δεκαετία του ’80 και παραγωγή που έχει κρατήσει τα ωραία και τα όμορφα, όπως και τα σήματα κατατεθέντα, εκείνης ακριβώς της δεκαετίας, αλλά ξέρει να καλογυαλίζει το υλικό και να λειαίνει τις γωνίες. Οι Πορτογάλοι υπάρχουν από το 1998, αλλά αυτά τα είκοσι επτά χρόνια έχουν προσφέρει μόλις τρία άλμπουμ και δύο ΕΡ. Είναι αυτή η καταραμένη η ιστορία με τις μπάντες που επιμένει να καταστρέφει η μουσική βιομηχανία. Αφού από μόνες τους πρέπει να βάζουν τα λεφτά για ό,τι κάνουν, είναι φυσικό και επόμενο να αργούν.

Thrash κατάσταση με Death φωνητικά – κατά διαστήματα. Κάποιες φορές είναι πιο πρίμα και πιο Mille-ικά. Και ο δαιμόνιος παραγωγός έχει φροντίσει όλα τα όργανα να ακούγονται καρφί. Στο “Humanity Executioner”, που συνδυάζει τα πιο πάνω φωνητικά και πέφτει και σηκώνεται σε ταχύτητες κατά βούληση, προσέξτε τι δουλειά έχει γίνει στις συχνότητες και τις χροιές. Πώς ακούγονται άνετα οι μπότες, πώς είναι καθαρά τα όρια των κιθαρών και του μπάσου και πώς μπορείτε να ξεχωρίσετε όλα αυτά που παίζουν τα έγχορδα. Και να ξέρετε ότι πέφτουν και μπλαστίδια κατά τη διάρκεια του εν λόγω.

Μετά μπουκάρει το “Heavey Artillery”, με τα σκασίματα στην αρχή και το ξυλίκι στη συνέχεια. Η φωνή γουστάρει τρελά Max – να χαρείτε, μην με ρωτάτε ποιον Max… μα είναι δυνατόν; Θα πρέπει επίσης να πω ότι η φωνή φλερτάρει ΚΑΙ με το Brutal Death. Χαμελαίων ο μπροστάρης, έτσι; Και πάνω που πάμε να σωθούμε από τα κλωτσομπουνίδια, πάρτε ένα κιθαριστικό πραγματικά κινηματογραφικό.

Και στη συνέχεια… το ερώτημα… Γιατί να εμπιστευτείτε κάποιον τόσο απρόβλεπτο, κακό και ηλίθιο; Γιατί; Το “Worlds Plague” μάλλον έχει να κάνει με το μοναδικό ον που δεν θέλει το καλό του ίδιου του πλανήτη, πάνω στον οποίο είναι κυρίαρχο. Ο άνθρωπος είναι η πραγματική πανούκλα της Γης. Οι Ίβηρες είναι πανίσχυροι εκτελεστικά! Πέφτει τρελό ξύλο στα τύμπανα και οι κιθάρες οργιάζουν, φιγουράροντας σε απαιτητικές ενορχηστρώσεις.

“Glory Of Savagery” και να ένα αργό ξεκίνημα. Τατατάν-τατατάν και… μισό, μισό… Γκάζωσαν πάλι. Μπρουταλιές στη φωνή, παύσεις και μανιώδεις επανεκκινήσεις. Πολύ εντυπωσιακές δίκασες. Το τραγούδι που ακολουθεί, “Extermination Through Mutation”, ασχολείται με ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα. Στη σημερινή εποχή, ό,τι τρώμε – σχεδόν – περιέχει χημικά, τα περισσότερα αμφίβολης προέλευσης και σύστασης, τα οποία πάνε παντού στο σώμα μας και τα σώματα των παιδιών μας. Η δυστοπία του μέλλοντος μέσα από το μαύρο πρίσμα των παιδιών από το Πόρτο. Και ένα κομμάτι που διαθέτει τρελά riff και φρενήρη σόλο.

Πού είχατε ακούσει για πρώτη φορά το ακρωνύμιο F.U.B.A.R.; “Tango & Cash” κι εσείς; Κάπου αλλού ίσως; Αυτό εδώ είναι το τελευταίο τραγούδι του δίσκου, αφού το επόμενο μουσικό θέμα είναι στην ουσία ένα δυομισάλεπτο outro – όπως θα το πρότεινε ο ίδιος ο King Diamond! Καρά-θρας του κερατά και ακούστε ξανά πόσο σοφιστικέ είναι τα κιθαριστικά. Οι παίχτες συνδυάζουν τεχνική και μένος και γι’ αυτό αξίζουν της προσοχής μας. Εννοείται ότι όλοι οι φίλοι του ακραίου ήχου οφείλουν να ρίξουν μια αυτιά σε τούτο εδώ. Γιατί η συγκεκριμένη πρόταση έχει πολλά συν. Είμαι σίγουρος ότι όταν ακούσετε και εδώ το σόλο, θα σκεφθείτε «Ρε συ! Αυτοί εδώ είναι πολύ καλοί»! Ναι, είναι!

Κώστας Κούλης
9/10