APEP- Before Whom Evil Trembles

APEP – Before Whom Evil Trembles

Εισαγωγή με το “Enslaving The Putrefied Remnants Of The Deceased” (υποψηφιότητα για τον τίτλο με τις περισσότερες λέξεις, για τη χρονιά που διανύουμε) και παρατηρούμε αμέσως πως πρόκειται για Death Metal, πολύ προβαρισμένο, πως οι Τεύτονες έχουν δουλέψει άπειρα, πως η παραγωγή είναι η πλέον ενδεδειγμένη και πως το δεύτερο άλμπουμ τους έρχεται να προκαλέσει τη σχετική ζημιά στον χώρο των οπαδών. Η φωνή είναι αρκετά evil, το χτύπημα ανελέητο και οι δίκασες οδηγούν με φαντασία. Διάφορες εναλλαγές ταχυτήτων, ξέφρενα σόλο και ντούπα-ντούπα μέχρι να ασπρίσουν τα κοράκια.

Ακολουθεί το “The Pillars Of Betrayal”, με ακόμα πιο εντυπωσιακά τύμπανα και ακόμα πιο παιρνωκεφαλικά riff. Θα εστιάσετε σίγουρα στο ότι η μπάντα διαθέτει τρελή και πολλή φαντασία, όσον αφορά την ενορχήστρωση. Tutti, αλλαγές ρυθμών, παύσεις, πανέξυπνα γυρίσματα και εκείνα τα αιγυπτιακά κιθαριστικά, που σίγουρα θα σας εξιτάρουν. Το “Tombs Of Eternity” εισαγάγει μία βιρτουοζιτέ εσάνς, έτσι κι αλλιώς τα μέλη της μπάντας είναι τρομεροί παίχτες. Έχω να ακούσω τόσο τεχνικάτο Death, από το “Eidolon” των Acid Death και το υπογράφω αυτό με δέκα στυλό Mont Blanc.

To “Wanderers In The Waste” είναι ένα τρίλεπτο ομορφάκι, με καθαρές κιθάρες και folk χαρακτήρα. Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί άνετα για ντοκιμαντέρ ή κινηματογραφική ταινία. Είπαμε, οι άνθρωποι το έχουν άνετα και καθώς φαίνεται, το έχουν ΚΑΙ συνθετικά. Συνέχεια με το “Before Whom Evil Trembles (Goddess Of Carnage)”, τη δεύτερη υποψηφιότητα για πολλές λέξεις σε τίτλο τραγουδιού. Μπλαστίδι, ξυλίκι, κλωτσομπουνίδι και η φωνή που κάπου πριμάρει και προετοιμάζει για ανάλογο moshpit.

“The Breath Of Kheti” και πάρτε ένα θεματολογικό αλά Meshuggah, το οποίο tribalάρει μέχρι να μπουκάρουν τα φωνητικά. Και εκείνα μπουκάρουν… σε ρυθμό ρούμπας! Ξετρελάθηκα, νομίζω ότι το ακούω για πρώτη φορά από μπάντα που δεν διαθέτει το ανατολίτικο στοιχείο στη μουσική της (όπως οι Orphaned Land για παράδειγμα) και αυτό δείχνει πόσο καταρτισμένοι είναι οι μουσικοί. Και εκείνο το δικασίδι που ακολουθεί… Τι παιχτούρες είναι αυτοί, αρχηγέ μου;

Το άλμπουμ κλείνει με το “Swallowed By Silent Sands”, το οποίο ξεκινά με μπαρόκ σκασίματα και ανάλογο ρυθμό στη συνέχεια. Οι Γερμανοί παίρνουν τον χρόνο τους, τοποθετούν και μερικές Doom πινελιές στη συγκεκριμένη σύνθεση και έτσι επιτυγχάνουν να την κάνουν ακόμα πιο επική. Στη συνέχεια καινούργια σκασίματα και riff και μπάσιμο βόθρου ήτοι φωνής. Πρέπει να τονίσω για ακόμα μια φορά πως οι κύριοι C. Fleckeisen, O. Pikowski, P. Kühn και M. Friedrich είναι δάσκαλοι σε αυτό που κάνουν. Μάλλον μιλάμε για την πλέον διαβασμένη μπάντα, από όσες έχω συναντήσει τα τελευταία πέντε χρόνια και ένα λαμπρό δείγμα και μίξη μουσικού που δεν φοβάται το όργανο, που το αγαπά πολύ και που δεν φοβάται να το οδηγήσει σε δύσκολες αποστολές.

Ο επίλογος αλλάζει τόσα πρόσωπα, που κάποια στιγμή θα αναρρωτηθήτε αν ακούτε ακόμα το ίδιο τραγούδι. Αυτή είναι και η μαγεία των ΑΡΕΡ. Χτίζουν με τέτοιο τρόπο, που το οικοδόμημα στο τέλος έχει πάψει να είναι απλό οικοδόμημα. Γίνεται ολάκερη πολιτεία, γίνεται περιβάλλον, γίνεται κάτι που χωρούν ΠΟΛΛΟΙ από κάτω. Η γέφυρα του τραγουδιού, αποτελούμενη μόνο από κιθάρες και φωνές, παραπέμπει σχεδόν σε Prog θύμησες της αρχής της δεκαετίας του ’80, όσο και του ’90. Και μετά εκείνο το σόλο… Καψούρα σκέτη. Μπάσιμο ξανά και mid tempo, για να παίξουμε στη συνέχεια ξύλο πάνω στα φωνητικά. Φίλοι του Death Metal και του ακραίου ήχου, οφείλετε να τσεκάρετε αυτό το συγκρότημα. Οπωσδήποτε!

Κώστας Κούλης

9/10